Το παράδειγμα της Αγγλίας και της Ισπανίας δεν είναι πια θεωρητικά. Και ο καθένας από εμάς βλέπει τώρα με τρόπο χειροπιαστό τα προβλήματα που δημιουργούνται, ενώ η διαδικασία αποχώρησης παρουσιαζόταν ως επίλυση. Στην πραγματικότητα βλέπουμε τις επιπτώσεις της αντίδρασης, διότι δεν πρόκειται για αντίσταση. Υπάρχουν μάζες που έχουν νόημα μόνο όταν δεν αντιδρούν, επειδή δεν έχουν καταφέρει να έχουν μια φυσική παρουσία από μόνες τους και αυτή η έλλειψη οντολογίας δημιουργεί ένα σύμπλεγμα. Όσοι έλεγαν ότι έπρεπε κι εμείς ν’ αποχωρήσουμε δεν φωνάζουν ανοιχτά για την Αγγλία και την Ισπανία, ενώ θα ήταν παράδειγμα προς μίμηση για την ιδεολογία τους που ανήκει στο παρελθόν, διότι επί της ουσίας ήθελαν να βρεθούν σε άλλο πλαίσιο που έχει ήδη καταρρεύσει, ενώ έλεγε ότι ήταν αθάνατο και διέπραξε ακόμα και γενοκτονία για να συντηρηθεί επειδή ήταν ανίκανο να βρει μια αποτελεσματική οικονομική πολιτική. Μια μερίδα των Άγγλων θεώρησε ότι ο μόνος τρόπος ν’ αντιμετωπίσει το μετανευστικό ήταν η έξοδος και τώρα βλέπει την απόλυτη αποτυχία αυτής της προσέγγισης. Βέβαια οι υπεύθυνοι αυτής της πολιτικής που ήθελαν πάση θυσία αυτήν την έξοδο, δεν τους εξήγησαν ότι είναι η Αγγλία που θα χρωστούσε χρήματα και όχι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά το δημοψήφισμα έγινε με λανθασμένο τρόπο και τώρα θα πρέπει να το υποστούν και να βρουν κάποια διορθωτική λύση. Άλλωστε έτσι έκανε και η κυβέρνηση στην Ελλάδα όταν η Κίνα, η Περσία και η Ρωσία απέρριψαν το αίτημα ρευστότητας, και δεν κατάφερε να μας μετατρέψει σε Βενεζουέλα. Τώρα βλέπουμε και την Ισπανία προβληματισμένη διότι, επί της ουσίας η Καταλονία θέλει τα δικαιώματα που έχει η Βασκωνία. Και το θέμα την ανεξαρτησίας είναι ένας τρόπος να το πετύχει ακόμα κι αν δεν συμφωνεί το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της. Έτσι βάζοντάς τους ψηφοφόρους, τους επιβάλει μια προσέγγιση η οποία δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική εκ φύσης. Έτσι και πάλι θα δούμε διορθωτικές κινήσεις με κόστος, επειδή δεν υπάρχει στρατηγική που υποστηρίζει τέτοιες πράξεις οι οποίες βασίζονται στην άγνοια των δεδομένων.