Με τα χέρια σου
έπλασες
τον ήχο
της βροχής
κι όσο πιο έντονα
ήταν τα παλαμάκια
τόσο πιο πολύ
χτυπούσε η βροχή
του αόρατου
που έβρεχε
το πνεύμα μας
επειδή δρόσιζε
την ψυχή μας
με κάθε στάλα
φωτός
του δεσμού
που έσχιζε
το σκοτάδι
της λήθης
και της αδιαφορίας.