Αντί να κοιτάζουμε το πεπρωμένο μας σαν μια καταδίκη, πρέπει να το βλέπουμε ως το δημιούργημά μας. Έτσι και τις δύσκολες στιγμές πρέπει να τις βλέπουμε μόνο ως κρίσιμες διότι αν αντισταθούμε απλοϊκά, κάποτε θα μας καταπατήσει όχι μόνο το βάρος της πληγής, μα και οι ίδιες μας οι παθητικές πράξεις. Ενώ αν συλλάβουμε την κρισιμότητα της στιγμής και την χρησιμοποιήσουμε δυναμικά θα μας βοηθήσει. Δεν παλεύουμε με τη θάλασσα, ζούμε πάνω στη θάλασσα.
Το μονοπώλιο της βίας και η κυριαρχία του φόβου είναι τα συνηθισμένα όπλα της εξουσίας τα οποία λειτουργούν αποτελεσματικά όταν αντιμετωπίζονται άμεσα. Η τρομοκρατία του συστήματος βασίζεται στη μη πληροφόρηση και την παραπληροφόρηση. Διότι η γνώση είναι μία μορφή εξουσίας. Όταν δεν ξέρεις, παθαίνεις. Κι όταν δεν δημιουργείς, πεθαίνεις. Αυτό που μας έμαθε η ιστορία και η κοινωνία στης ανάγκης τα θρανία, είναι ότι μόνοι είμαστε ασήμαντοι, το άτομο δεν είναι άνθρωπος. Η ιδέα του ανθρώπου ως κοινωνικό ον γεννιέται μόνο με την έννοια της συνεργασίας σε μια ομάδα ανθρώπων. Συμμετέχοντας σε μια κοινή κίνηση, σ’ ένα κοινό κύμα νιώθουμε ότι ανήκουμε στον ίδιο ωκεανό που ονομάζεται ανθρωπότητα.
Αυτές τις μέρες στην Κύπρο μας, δεν βλέπω μόνο ασήμαντα κομμάτια του ελληνισμού που έγιναν ένα ενιαίο κίνημα για να αντισταθούν στις υπερ-κυβερνητικές πιέσεις που δέχεται η γη μας. Βλέπω ένα-ένα, ανθρώπους που ήταν άγνωστα άτομα σ’ ένα καθεστώς, να δημιουργούν μεταξύ τους νέες συνδέσεις, νέες σχέσεις για να σχηματίσουν ένα νευρωνικό δικτυακό σύστημα, μια δομή ανθρώπινη, υπερκομματική που δεν ανήκει σε κανένα διότι ανήκει σε όλους. Ο καθένας μας μ’ αυτές τις καινούργιες επαφές του διαμορφώνει όχι μόνο το περιβάλλον του μα και τον ίδιο του τον εαυτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η καθορισμένη και ασήμαντη οντότητά του αποκτά μια άλλη έννοια. Ο καθένας μας δεν είναι πια ένα αντικείμενο ενός αφηρημένου συνόλου, μα ένας ουσιαστικός κόμβος ενός διαδικτύου, ένα κείμενο μιας ιστορίας που γράφεται όχι με την ύλη της καθημερινότητας αλλά με την ενέργεια του κυπριακού λαού.
Κι αυτή η κάπως αφηρημένη ανθρωπιά που κρύβει ο καθένας μέσα του για λόγους κοινωνικούς, δημιουργεί ένα άλλο είδος δομής των ανθρωπίνων σχέσεων. Η αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γεννιέται μόνο όταν αντικρούει την καθημερινότητα της ζωής κι όταν πια αυτή δεν έχει νόημα. Μπροστά στον εθνικό κίνδυνο, οι καθημερινές λεπτομέρειες παίρνουν μια καινούργια σημασία: έχουν πια τα ονόματα της ελευθερίας, της ειρήνης και του μέλλοντος. Κι αυτή την εξέλιξη ζούμε αυτές τις μέρες. Δεν είναι πια θέμα αγανάκτησης, μα ανάγκης. Ο καθένας μας δεν έχει ανάγκη τον άλλο. Έχει ανάγκη να τον βοηθήσει για να βοηθήσει κι αυτός στον κοινό μας στόχο. Διότι νιώθοντας ότι είμαστε ένα τίποτα από μόνοι μας, συνειδητοποιούμε ότι όταν αυτό το τίποτα ενωθεί με τα άλλα, μπορεί να τα κάνει όλα. Στο δρόμο της ζωής μας, αυτής της απόστασης μεταξύ γέννησης και θανάτου σπάνιες είναι οι ευκαιρίες αναγέννησης.
Όλα τα δεδομένα υπάρχουν μόνο σ’ ένα πλαίσιο. Η τροποποίηση του πλαισίου διαμορφώνει και τα δεδομένα. Ο άνθρωπος δημιουργεί την πραγματικότητα κι όχι το αντίθετο. Και η ανθρωπιά των ανθρώπων δημιουργεί το λαό. Δεν πολεμούμε ούτε για κρατικά συμφέροντα, ούτε για στρατηγικά. Πολεμούμε τώρα και δαμαί για μία γη κι ένα λαό, γι’ αυτές τις έννοιες που αποδεικνύουν ότι υπάρχουμε ως άνθρωποι. Δεν είμαστε τίποτα, αλλά αυτό το τίποτα είναι το παν.