Έβλεπε ότι οι άνθρωποι ζούσαν και πέθαιναν μόνοι.
Τουλάχιστον αυτό πίστευαν.
Δεν ήταν ακριβώς η αλήθεια.
Διότι μπορούσαν να ζήσουν και να πεθάνουν
ακόμα και μόνοι, μαζί.
Όχι κοντά αλλά μαζί.
Είχαν μέσα τους αυτή τη μοναξιά.
Και μιλούσαν για την αγάπη
σαν κάτι το ιδανικό
που κανείς δεν μπορούσε ν’ αγγίξει
ούτε στα όνειρά του
ενώ ξεχνούσαν ότι η αγάπη
δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μοιρασμένη μοναξιά.
Κι όταν η μοναξιά μπορούσε να μοιραστεί
ήταν μοναδική.
Τότε θυμήθηκε την αγιογραφία
με το διπλό πρόσωπο του Χριστού.
Είχε μοιραστεί με όλους τη μοναξιά του
και έτσι είχε αγαπήσει όλους τους ανθρώπους.
Η Ανθρωπότητα ήθελε κάτι παραπάνω.
Ήθελε τη θυσία αλλά και την επιστροφή.
Ήθελε και την πολυκυκλικότητα.
Επανεξέτασε την έννοια του αβατάρ.
Ήταν πιο πλούσια απ’ ό,τι πίστευαν
ακόμα και οι πιστοί
διότι έπρεπε να γίνουν μαχητές φωτός
μετά την αφύπνιση.