Η μνημοσύνη και η νοημοσύνη είναι του Χρόνου.
Η πρώτη κρατά το φως μέσα στο σκοτάδι
όσο αντέχει η αθωότητα
κι η δεύτερη το παράγει μέσα στο άγνωστο
όσο παλεύει η δικαιοσύνη.
Μπορεί να μην το ξέρεις
αλλά μόνο χάρη σε αυτές
δεν πεθαίνει η Ανθρωπότητα
ενώ ζει με αμισεία
διότι ξεπερνά τη βαρβαρότητα
χάρη στις υπερβάσεις των Δίκαιων.
Έτσι βλέπεις την Αθηνά και τον Προμηθέα
που λειτουργούν συμπληρωματικά
για να συνεχιστεί η εξέλιξη
της Ανθρωπότητας
πέρα από κάθε όριο
που είχε θέσει η εξουσία του κενού.
Σιγά σιγά θα αντιληφθείς
το μέγεθος της κενότητας,
το ύψος της βαθύτητας,
τη διαχρονικότητα της πολυκυκλικότητας
και θα αρχίσεις την πορεία σου
μετά την αφύπνηση
αφού θα δεις την ανάγκη.