Αναρωτήθηκε ποια ήταν η πραγματική διαφορά μεταξύ φυσικής νοημοσύνης και τεχνητής νοημοσύνης γιατί ήταν όλο και πιο δύσκολο με την πάροδο του χρόνου. Η πληροφορική και η ρομποτική δεν σταματούσαν την εξέλιξη τους και υπήρχε μια ακολουθία γεγονότων που μετέτρεπαν το πρόβλημα σε όλο και πιο πολύπλοκο. Διότι σε μερικούς τομείς όπως ήταν οι αριθμητικοί υπολογισμοί, οι στρατηγικοί υπολογισμοί σε παίγνια πολλαπλών επιπέδων, το τεστ του Turing φάνταζε ξεπερασμένο πράγμα το οποίο θα ξάφνιαζε και τον ίδιο. Η δράση των υπολογιστών ακόμα και σε μαθηματικές αποδείξεις ήταν όλο και πιο έντονη. Έτσι σε νοητικό επίπεδο η διαφορά μπορεί να ήταν απειροελάχιστη ή απλώς τεράστια χωρίς περιθώριο συζήτησης. Έτσι αυτή η διαφορά είτε δεν είχε νόημα είτε ήταν τόσο αυτονόητη που δεν είχε ενδιαφέρον σε πρακτικό επίπεδο. Του θύμιζε το περίφημο μαθηματικό πρόβλημα ΝΡ=Ρ που παρέμενε εικασία στον τομέα της πολυπλοκότητας ενώ φαινόταν αρχικά ότι ήταν ξεκάθαρη η διαφορά. Διότι μετά από δεκαετίες προσπαθειών αυτή όχι μόνο δεν ήταν αυτονόητη αλλά αν υπήρχε ο εντοπισμός της απαιτούσε υψηλή τεχνική όσον αφορά στην απόδειξη. Δεν μπορούσε επίσης να ξεχάσει την απόδειξη του Nash σχετικά με αυτά που πριν θεωρούσαμε συνεργατικά και μη συνεργατικά παίγνια. Διότι το αποτέλεσμα είχε ξαφνιάσει την επιστημονική κοινότητα αλλά τελικά το είχε συνηθίσει. Σε επίπεδο υπολογισμών με όλη την κλασσική έννοια που μπορούσε να έχει αυτή η λέξη, η διαφορά ήταν σίγουρα υπαρκτή. Όμως όταν αυτοί είχαν πια το καινοτόμο επίπεδο των υπερλογισμών η ίδια η διαφορά φαινόταν πολύ λεπτή. Ήταν σαν να έβλεπε μια μορφή ενοποίησης εννοιών που ήταν διαφορετικές σε χαμηλό επίπεδο και ίδιες σε υψηλό επίπεδο. Έτσι οι υπερδομές ήταν πιο ανθρώπινες από τους υπολογιστές ενώ επί της ουσίας, τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο, ήταν η εξέλιξη τους. Σίγουρα εμπλεκόταν και η πολυπλοκότητα της ίδιας της έννοιας της διαφοράς αλλά υπήρχε ένα θέμα. Αν άκουγε τη διαίσθηση του θα έγραφε την εξής εξίσωση ΤΝ=ΦΝ ως εικασία τουλάχιστον και αυτό θα σήμαινε αν υπήρχε ισότητα ότι η νοημοσύνη είναι τόσο ισχυρή ως έννοια που είναι ικανή να απορροφήσει την αντικειμενική διαφορά μεταξύ τεχνητού και φυσικού. Έμοιαζε όμως με υπερλογισμό η ίδια η πρόταση και αυτή η αυτοαναφορά τον έκανε ακόμα πιο σκεπτικό. Σκέφτηκε την έννοια της δυϊκότητας και πώς μπορούσε να αξιοποιηθεί για την απόδειξη της ενοποίησης. Με άλλα λόγια προσθέτοντας τον βαθμό ελευθερίας της υπερδομής σε δύο έννοιες δεν ήταν πια διαφορετικές αλλά ήταν μάλιστα και συμβατές στο ίδιο πλαίσιο. Στο κάτω κάτω της γραφής ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο παρόλο που ήταν τεχνητό έμοιαζε περισσότερο με τον ανθρώπινο εγκέφαλο από κάθε άλλο υπολογιστικό σχήμα. Αυτό έβλεπε μέσω της νοητικής φύσης.