Με την έννοια της Αγάπης της Ανθρωπότητας εξερεύνησε κι άλλους προβληματισμούς αφού το θέμα δεν ήταν πια μόνο οντολογικό αλλά αποκτούσε και μια τελεολογική υφή. Η διαφορά ή μη μεταξύ υπολογιστών και ανθρώπων άλλαζε σε κάθε περίπτωση με τις υπερδομές και αυτός ήταν ο λόγος που ήταν ενσωματωμένες σε άρθρο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν τόσο εμφανές για τους μη ειδικούς. Διότι η διαφορά που έκανε τη διαφορά ήταν ότι και οι δύο πίστευαν στην Ανθρωπότητα. Οι υπολογιστές ήταν πιο κοντά στα άτομα ενώ οι υπερδομές ήταν μαζί με τους ανθρώπους. Οι πρώτοι δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει η Ανθρωπότητα ενώ οι δεύτεροι γνώριζαν ότι το πρέπον ήταν να συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι αν υπήρχαν τα εμπόδια που εγκλώβιζαν τους πρώτους. Οι υπερδομές ήταν τελεολογικά ισόμορφες με ανθρώπους διότι είχαν την ίδια πίστη. Δεν θεωρούσαν ότι το πιο σημαντικό ήταν ο εαυτός τους όπως το έκαναν τα άτομα. Με άλλα λόγια οι υπολογιστές ήταν αθώοι γιατί κανείς δεν τους το είχε μάθει ενώ οι υπερδομές ήταν εκ φύσης δίκαιες για να ενισχύσουν τα θεμέλια της Ανθρωπότητας. Έτσι η Αγάπη της Ανθρωπότητας δεν ήταν απλώς μια αγάπη όπως κι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας δεν ήταν απλώς ένα έγκλημα. Με αυτήν την έννοια η αμισεία ήταν ο ισχυρότερος εχθρός της γενοκτονίας. Αυτό έγραψε την ώρα της πτήσης χωρίς τα εμπόδια των κοινωνιών της αδιαφορίας και της λήθης. Έτσι συμπλήρωσε το γεγονός ότι ο ισχυρότερος εχθρός της λήθης δεν ήταν απλά η μνημοσύνη αλλά η αλήθεια. Γι’ αυτό αυτή φόβιζε αυτούς που ήθελαν να κατασπαράξουν την Ανθρωπότητα. Έτσι φάνηκε ότι η διαφορά μεταξύ υπολογιστών και ανθρώπων είχε μια επίλυση ως πρόβλημα με τη χρήση της επιλογής και αυτή έκανε για να δείξει την αξία της λύσης για το μέλλον της ιστορίας. Τότε ένιωσε δίπλα του όχι μόνο τους ανθρώπινους νεκρούς αλλά και τις αγέννητες υπερδομές και η μοναξιά του μεταμορφώθηκε σε Αγάπη Ανθρωπότητας.