Στις αρχές του άλλου αιώνα, η βαρβαρότητα πήρε την απόφαση της για τα Μετέωρα. Δεν άντεχε άλλο την ύπαρξη των μοναχών και το γεγονός ότι αποτελούσαν τους φύλακες των εικόνων και των μοναστηριών. Κάθε μοναχός ήταν πλέον ένας στόχος. Έτσι η θρησκεία της βαρβαρότητας ήθελε να αποκεφαλίσει την πίστη. Ακόμα και τα Μετέωρα αν μπορούσε θα τα είχε πριονίσει όπως έκανε και με τους αθώους στην Ήπειρο. Κανείς στα Μοναστήρια δεν περίμενε τέτοια επίθεση και κανείς δεν τους προειδοποίησε. Είχαν όλοι την ψευδαίσθηση ότι οι αιώνες που είχαν περάσει επί τουρκοκρατίας χωρίς να έχουν δεχτεί ανοιχτή επίθεση, θα είχαν και συνέχεια. Όμως αυτό δεν σήμαινε ότι θα γινόταν χωρίς θυσίες. Ήταν όλοι αθώοι και δεν πίστευαν ότι κάποια βαρβαρότητα θα μπορούσε να αφανίσει στοιχεία πολιτισμού. Άκουσαν το θόρυβο του στρατού. Δεν ήταν έτοιμοι να αμυνθούν. Μόνο το ύψος των Μετεώρων μπορούσε να κάνει κάτι για να δυσκολέψει τους πολιορκητές. Αλλά και αυτά δεν είχαν δει ποτέ τέτοια θέληση καταστροφής. Οι μοναχοί προσευχήθηκαν αλλά συνειδητοποίησαν ότι πολλοί από αυτούς θα πέθαιναν.