Ο τουρκικός στρατός είχε λεηλατήσει τα μοναστήρια. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές που είχαν υποστεί τα Μετέωρα. Είχαν πληγώσει τις εικόνες, μαχαιρώσει, βασανίσει και σκοτώσει μοναχούς για να δείξουν την αντριότητά τους διότι θεωρούσαν ότι ήταν δυνατοί και όλοι οι άλλοι αδύναμοι. Ό,τι κατέστρεψαν ήταν το μοναδικό τους ίχνος, δεν ήξεραν να κάνουν τίποτα άλλο. Και τα Μετέωρα με τις πληγές τους ήταν πλέον μία νέα απόδειξη. Ποιος όμως ήταν ικανός να το συνειδητοποιήσει. Κανένας άνθρωπος μετά από τέτοια πανωλεθρία. Γι’ αυτόν το λόγο η επιστροφή ήταν αναγκαία. Έτσι πέρασαν οι αιώνες και τα Μοναστήρια ξεπέρασαν τα προβλήματα αλλά και την καταστροφή που είχε προκαλέσει ο στρατός του Αλή Πασά. Δεν είχε ξεχάσει κανένα από τα γεγονότα γιατί όλα ζούσαν μέσα του. Κι όταν είδε ότι υπήρχε κι άλλος αγώνας για να ζήσουν μέσα στον Χρόνο δίχως να πέσουν στην παγίδα του εκφυλισμού διότι η αντίσταση δεν αφορούσε πια έναν τόπο αλλά ένα ολόκληρο λαό του Χρόνου που δεν μπορεί να ξεχάσει τις πληγές του παρελθόντος.