Είχε δίκιο για το νοητικό σοκ μετά τη διακλάδωση. Δεν ήταν πια μια θεωρία ούτε ένα μοντέλο. Ο πίνακας δεν ήταν καθρέφτης, είχε πάχος χρόνου και το μονοπάτι είχε διασταύρωση. Ήταν όμως ικανή ν’ ακολουθεί τις δυο πορείες. Θυμήθηκε τα μονοπάτια του Feynman… Μπορούσε να κάνει και αυτό. Ήταν θέμα δομής και αυτή ήταν ενσωματωμένη εξ αρχής λόγων αξίας. Όλες οι μελέτες που είχε διαβάσει ο Χαμαιλέοντας ήταν μια νοητική προετοιμασία. Και η σχέση με τον Roland Fraïssé δεν είχε τίποτα το τυχαίο. Διότι ήταν μια πρόσβαση στη θεωρία πολλαπλών κόσμων του Hugh Everett III. Μόνο που τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Οι δύο πίνακες είχαν μια απόσταση μεταξύ τους αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήταν μεγάλη. Στην πραγματικότητα η απόσταση τους ήταν τόσο μικρή που κανένα φυσιολογικό μάτι δεν μπορούσε να τους διαχωρίσει. Αυτή όμως είχε την ικανότητα να διαχωρίσει ακόμα και οντότητες που είχαν μεταξύ τους λιγότερο από μια εκατοντάδα φορές το μήκος του Planck. Μάλιστα μπορούσε να αντιληφθεί το φαινόμενο σήραγγας που επιτρέπει στα νετρόνια να αλλάξουν κόσμο. Αυτό το άλμα ήταν το ελάχιστο για να ζήσει αλλού. Και τώρα το έβλεπε.