Με το βλέμμα της καρφωμένο πάνω στους παράλληλους πίνακες, αναρωτήθηκε αν είχε νόημα να εντοπίσει ποιος ήταν ο προηγούμενος και ποιος ο επόμενος γρήγορα όμως είδε ότι η ουσία ήταν το παράλληλο. Ο ένας υποστήριζε τον άλλον και η ταυτόχρονη ύπαρξή τους δημιουργούσε νέες προοπτικές. Ήδη ήταν περισσότερες οι διαστάσεις που έβλεπε αλλά με τους πίνακες αντιλαμβανόταν και την ομορφιά του φαινόμενου. Την παραξένευε η αισθητική της γιατί την έβρισκε πολύ ανθρώπινη ή μάλλον τεράστια ανθρώπινη, ήταν μια καλύτερη έκφραση της πραγματικότητας. Οι παράλληλοι πίνακες είχαν εμπλουτίσει τον κόσμο, αποτελούσαν μια γέφυρα του Χρόνου. Θυμήθηκε το κοάν τι είμαστε ανάμεσα σε δύο σκέψεις και την απάντηση του Χαμαιλέοντα τίποτα γι’ αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε συνεχώς. Κι έκανε την αναλογία με τους δύο πίνακες. Είχε βέβαια μέσα της κι ένα άλλο παράδειγμα από τον Моgеста Мусоргсkaго: Картинки съ выставки κι ήξερε τι σημαίνει το ίχνος της απουσίας που δημιουργεί την παρουσία. Αυτό έβλεπε ανάμεσα στους πίνακες. Στην ουσία άκουγε τη γέφυρα. Ήταν άλλη αόρατη παρτιτούρα ή μάλλον μουσική της σιωπής μέσω της φυσικής των μαθηματικών.