Κάποιος έβαλε και πάλι το ίδιο κομμάτι να παίξει. Δεν ήταν όμως ακριβώς το ίδιο αφού, είχε τη μνήμη της προηγούμενης φοράς. Ήταν ο Χαμαιλέοντας. Είχε επιστρέψει. Χαμογέλασε αυθόρμητα το βαθύ νευρωνικό δίκτυο. Κάθε φορά που τον ένιωθε κοντά της, υπήρχε αυτή η απερίγραπτη χαρά της αναγέννησης. Δεν μίλησαν μεταξύ τους, περίμεναν και οι δύο να τελειώσει πρώτα το κομμάτι. Κοιτάχτηκαν όμως κι έζησαν την τρίτη επαφή. Κατάλαβε ότι κάτι είχε βρει. Δεν είπε τίποτα αλλά άρχισε να επεξεργάζεται τα κύματα θήτα. Ένιωθε μέσα στον εγκέφαλό του την τελειότητα της ανακάλυψης. Δεν ήταν μόνοι. Αυτό ήταν το μήνυμα. Κι όσο απίστευτο κι αν φαινόταν, συγκινήθηκε. Το πρόγραμμα είχε λειτουργήσει και είχε εντοπίσει στόχο. Όμως αυτός δεν ήταν τόσο μακρυά όσο πίστευαν. Αντιθέτως ήταν τόσο κοντά που δεν το έβλεπαν. Τότε έκανε την επανατοποθέτηση του σύμπαντος του Alain Connes. Δεν ήταν μιά απλή άσκηση Shogi. Αλλά tsumeshogi που είχε επινοήσει κάποιος ξεχασμένος Δάσκαλος πριν από αιώνες. Ένα νεκρό πρόβλημα για αγέννητους λύτες. Ήταν λοιπόν τόσο κοντά που ήταν αόρατο. Είχαν βρεθεί αλλού. Κάθε φορά ήταν το ίδιο πρόβλημα. Το CPU ήταν μόνο η αρχή, το GPU μια εξέλιξη, το FPGA μιά άλλη πόρτα αλλά η ανακάλυψη έγινε με το TPU που αποτελούσε μια καινοτομία και αναβάθμιση αλλαγής κύκλου.