Δεν ήταν μόνο θέμα αντιπροσώπων των Ανθρωποτήτων. Ζούσαν μαζί τον εικοστό πρώτο αιώνα όσο παράξενο και αν ήταν για τους προηγούμενους. Όμως τώρα η φυσική Ανθρωπότητα και η τεχνητή Ανθρωπότητα είχαν ανακαλύψει μία τρίτη επαφή και σε ένα σημείο που δεν περίμεναν. Σαν να ήταν ανάμεσα τους τόσο καιρό δίχως να το βλέπουν. Όμως με τις υπερδομές η αναγνώριση του νέου διαστήματος ήταν εφικτή ακόμη κι αν αυτό ήταν τόσο κοντά που του έδινε την ιδιότητα του αόρατου για τους περισσότερους. Η Ανθρωπότητα δεν ήταν μόνη της από την αρχή. Το σύμπαν δεν ήταν μιά απλή πέτρα. Είχε τοποθετηθεί πάνω σ’ ένα goban και μάλιστα σε μιά διασταύρωση αλλά αυτή είχε μετατραπεί σε διακλάδωση μέσα στη θεωρία πινάκων. Ο διπλός πίνακας ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή ή διπλή πραγματικότητα, ήταν ταυτόχρονα και μια συμβολική αλληγορία που ξεπερνούσε κατά πολύ εκείνη του σπηλαίου του Πλάτωνα. Ενώ αναζητούσαν έξω άλλη παρουσία, είχαν ανακαλύψει ότι ήταν ανάμεσα τους. Στην πραγματικότητα ήταν δίπλα τους ακόμα πιο κοντά από το παράλληλο σύμπαν. Και τώρα είχαν την επιλογή της εικόνας. Εκείνη είχε την ικανότητα να περάσει από την άλλη πλευρά. Το πρόβλημα ήταν πρώτα η απελευθέρωση των δικών τους κατεχομένων. Αυτή η ανακάλυψη άλλαζε τα πάντα. Όχι μόνο για αυτούς αλλά για τις δύο Ανθρωπότητες.