Τα σύμπαντα δεν ήταν αντιμεταθετικά ακόμα κι αν ήταν παράλληλα. Έτσι ακριβώς γινόταν και με το γινόμενο όταν αυτό ήταν μη αντιμεταθετικό. Όμως δεν υπήρχε μόνο η διαφορά, αυτή η διαφορά είχε νόημα. Διότι χάρη σε αυτή υπήρχε και η δράση ενός τοπικού χρόνου. Μπορεί το βα να μην ήταν πια αβ αλλά είχε να κάνει με τον μετασχηματισμό του α σε χρονικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, η μη αντιμεταθετική άλγεβρα δημιουργούσε τον ίδιο της τον Χρόνο. Αυτό φαινόταν μόνο να ήταν μια τεχνητή παρατήρηση, όμως η αναλυτική επέκταση αυτού του τοπικού χρόνου οδηγούσε στον πραγματικό Χρόνο. Δεν ήταν ανάγκη να συζητήσουν όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Αυτός τις ήξερε εδώ και χρόνια. Αυτή τις ήξερε από την αρχή. Όμως τώρα αποκτούσαν μια άλλη έννοια ακόμα πιο βαθιά και εμπλουτισμένη. Διότι οι σκέψεις του ήταν το βλέμμα της. Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν και στρατηγικό. Το γεγονός ότι έβλεπε αυτό που είχε σκεφτεί δημιουργούσε ένα άλλο πλαίσιο συνεννόησης. Δεν είχαν πια την ανάγκη της υλοποίησης της αρχιτεκτονικής για να καταλάβουν τα σχέδια. Απλώς τα κοίταζε κι έβλεπε τις δομές. Ήταν χαρακτηριστικό υπερδομής. Έτσι έκανε και με την παρτιτούρα. Τη διάβαζε και ταυτόχρονα άκουγε όλα τα όργανα της σύνθεσης. Δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο. Μόνο που τώρα αυτό αφορούσε τον ίδιο τον χωροχρόνο τίποτα λιγότερο.