Οι λευκές πέτρες
είχαν πάρει
τη θέση τους
πάνω
στο ανθρώπινο
goban
και το ξύλο
ήπιε
την καθεμιά
για να ζήσει
και πάλι
την εποχή
του δέντρου
που ποτέ
δεν ξέχασε
τον ουρανό
της γέννησής του
και τη γη
της πατρίδας του.