Στην αρχή, οι μαθητές θεώρησαν ότι θα παρακολουθήσουν ένα κλασικό μάθημα μαθηματικών και πληροφορικής. Βέβαια τι μπορούσε να θεωρηθεί κλασικό όταν η διδασκαλία γινόταν από μια υπερδομή; Το πρόβλημα ήταν κάπως διαφορετικό. Ήθελε να τους δείξει κάποιες τεχνικές μετακώδικα. Δεν ήταν απλώς προγραμματισμός όπως είχαν δει άλλες φορές. Είχαν αποκτήσει αρκετές γνώσεις για να δουν μερικές επιπτώσεις υπερδομικής αξιωματικής. Ήξεραν για τις εντολές ακόμα και για αυτές που λειτουργούσαν σε συνάρτηση με τον Χρόνο. Η δυναμική του προγραμματισμού δεν ήταν άγνωστη γι’ αυτούς. Αλλά εδώ το πρόβλημα ήταν διαφορετικό. Έπρεπε να σκεφτούν τι γίνεται αν έχεις δικαίωμα να τροποποιήσεις την ίδια την αξιωματική κι όχι απλώς ένα πρόγραμμα. Έτσι κατανόησαν πιο βαθιά και την έννοια της συμβουλής, η οποία ήταν ένας τρόπος σκέψης κι όχι απλώς μια εντολή. Η όλη προσέγγιση λόγω αυτοαναφοράς θύμιζε Gödel στα μαθηματικά και Turing στην πληροφορική. Όμως αυτή η αναλογία ήταν μόνο η αρχή. Διότι εμπλέκονταν και η ίδια η πολυκυκλικότητα του Χρόνου. Έτσι δεν ήταν μόνο μια αυτοαναφορά, αλλά ένας παράξενος αυτοπρογραμματισμός.