Όλες οι οθόνες ήταν ανοιχτές και περίμεναν οδηγίες. Μερικές ήταν γραπτές κι άλλες προφορικές μέσω αναγνώρισης φωνής και επικοινωνίας. Ήθελε όμως να πετύχουν και συνεννόηση σε αυτό το στάδιο και αυτή ήταν η δυσκολία των αρχικών συνθηκών. Έπρεπε να επινοήσουν κάτι που δεν ήταν μια απλή μακροεντολή. Αρχικά όλοι εξέταζαν την τεχνητή νοημοσύνη ως μια ακολουθία που δεν άλλαζε τις αρχικές συνθήκες και ειδικά την αξιωματική. Ήταν μια απλή απάντηση στο ερώτημα της αλλαγής της ρομποτικής αξιωματικής. Έδιναν την εντύπωση ότι η ασφάλεια προερχόταν από την αναλλοίωτη ιδιότητα της αξιωματικής. Διότι είχαν μελετήσει ήδη τις επιπτώσεις μιας αξιωματικής αλλαγής. Δεν είχαν μόνο στο μυαλό τους τις γεωμετρίες του Ευκλείδη, του Riemann και του Lobachevsky διότι δεν είχαν ξεχάσει το αξίωμα της επιλογής και ακόμα λιγότερο το αξίωμα του υπολογιστή στις θεωρητικές αποδείξεις. Αλλά τι να πουν για την εισαγωγή της βιοηθικής σε αυτόν τον τομέα. Δηλαδή ποια θα ήταν η ηθική των υπολογιστών. Αυτό ήταν το ερώτημα για όσους δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη των υπερδομών. Το πρόβλημα που τους παρουσίασε ήταν τόσο απλό που τους ξάφνιασε. Ήθελε αρχικά να γράψουν μια διαδικασία που να είναι ικανή ν’ αλλάξει τον εαυτό της. Μια οντολογία ικανή να γράψει μόνη της τη νέα τελεολογία της.