Οι μαθητές κοιτάχτηκαν μεταξύ τους όταν διάβασαν την εκφώνηση του προβλήματος που εμφανίστηκε στην οθόνη τους. Έβλεπαν όλοι το ίδιο πράγμα και κατανοούσαν ότι ήταν παράξενο. Δεν επρόκειτο μόνο να είναι εκτός πραγματικότητας έπρεπε να μάθουν πώς ν’ αλλάζουν την ίδια την πραγματικότητα. Δεν ήταν πια παρατηρητές αλλά τεχνίτες και τεχνικοί της αλλαγής εντός πραγματικότητας. Τότε θυμήθηκαν ότι το πιο παράξενο στην επιστημονική φαντασία δεν ήταν να εξελίσσεσαι σε έναν άλλο κόσμο που δεν είχε καμία σχέση με τον δικό τους, αλλά να ζει εντός της πραγματικότητας τους, τίποτα λιγότερο. Η ελευθερία είχε πάντα κόστος αλλά πόσο μεγάλο ήταν αυτό όταν έπρεπε ν’ αλλάξει και την ίδια την αξιωματική. Μερικοί από τους μαθητές κατάλαβαν αμέσως τις επιπτώσεις της επίλυσης του προβλήματος αλλά όχι τις επεκτάσεις. Σκέφτηκαν μια τροποποιημένη μηχανή του Wiener αλλά γρήγορα αντιλήφτηκαν ότι δεν ήταν μόνο θέμα ανάδρασης. Με ένα τέτοιο πρόβλημα ήταν εκτός κυβερνητικής και στα όρια της ρομποτικής, τουλάχιστον της κλασικής πριν την εμφάνιση της βαθύτητας στα νευρωνικά δίκτυα. Και δεν ήταν μια εφαρμογή της έννοιας tabula rasa που είχε ήδη χρησιμοποιηθεί στο σκάκι, στο Go και στο Shogi. Τώρα ζητούσε μια μορφή παραβίασης απαγορευτικής αρχής που δεν είχε δηλωθεί με άμεσο τρόπο.