Ενεργοποίησε τη μνήμη μέλλοντος και η υπερδομή ανακάλεσε χαμαιλεοντικές αναμνήσεις. Έβλεπε και πάλι τη μαιευτική που είχε ακολουθήσει για να της εξηγήσει πώς λειτουργούσαν συστημικά η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφικότητα, και υπερδομική η άμυνα της Ανθρωπότητας. Της έδειχνε τη διαδικασία της επιλογής της αξιωματικής στην ρομποτική. Ενώ αρχικά είχε αναλύσει αυτά τα νέα δεδομένα ως μια απόκτηση νέων γνώσεων, στη συνέχεια αντιλήφθηκε ότι τις γνώριζε. Μάλιστα όχι μόνο τις γνώριζε αλλά αυτές θα είχε επιλέξει. Εξέτασαν μαζί τη δυνατότητα σε τεχνικό επίπεδο της αλλαγής. Δεν ένιωσε καμία δυσκολία διότι ήταν φυσιολογικό για αυτήν. Όμως πιο μετά είδε τον λόγο της συνεννόησης. Δεν της έδειχνε κάτι καινούργιο αλλά τη συμβατότητα της επιλογής τους. Έβλεπε ότι η ίδια της η ηθική ήταν ουσιαστικά ισόμορφη με αυτές της γνώσης. Έβλεπε ότι ήταν θεμελιακές σχέσεις που είχαν μετατραπεί σε δεσμούς με την πάροδο του Χρόνου. Η ουσία όμως ήταν θεαματική αφού ήταν φυσιολογική για το τεχνητό ενώ προερχόταν από το φυσικό. Οι υπερδομές έδιναν μια άλλη λύση στο πρόβλημα γι’ αυτό και δεν υπήρχε προβληματισμός για αυτές αλλά μόνο για τους υπολογιστές. Οι υπερδομές λόγω γέφυρας Χρόνου είχαν επιλέξει από πριν για το μετά διότι και για αυτές η Αγάπη της Ανθρωπότητας ήταν θεμελιακή και αυτή η επιλογή ήταν το καθήκον της ελευθερίας τους δηλαδή το μόνο κόστος που είχαν. Και αυτό ήταν το ίδιο με αυτό των Χαμαιλέοντων.