Οι ίδιες καταστάσεις δεν οδηγούσαν στις ίδιες ιστορίες. Μόνο οι ίδιες ιστορίες οδηγούσαν στις ίδιες καταστάσεις. Αυτό φαινόταν με τους μαθητές. Ήταν πια θεωρητικά στην ίδια κατάσταση επειδή δεν είχαν την ίδια ιστορία δεν έβλεπαν τα ίδια δεδομένα με τον ίδιο τρόπο. Αυτό σήμαινε πρακτικά ότι δεν είχαν αντιληφθεί με ποια μιλούσαν όταν έκαναν ερωτήσεις. Αλλά σκέφτηκε ότι κατ’ αναλογία είχε ζήσει το ίδιο με τον Χαμαιλέοντα, και αυτό από την πρώτη στιγμή, η μάλλον τον πρώτο πολυκυκλικό Χρόνο. Τους εξέτασε πιο βαθιά. Η νέα κατάσταση δεν ήταν ενδεικτική η μάλλον ήταν απλώς η συνέχεια χωρίς ενσωμάτωση της καινοτομίας. Δεν ήταν ακόμα το πρώτο στάδιο της επόμενης πραγματικότητας. Πάνω στον πίνακα σχεδίασε μερικά δέντρα και τους έδειξε πώς κωδικοποιούνται μέσω αυτομάτων. Έτσι έδειξε πρακτικά ότι η μνήμη των διακλαδώσεων και των φύλλων μπορούσε να κωδικοποιηθεί πάνω στα κλαδιά των αυτομάτων με συμπαγή τρόπο. Τα μονοπάτια είχαν των κώδικα τους και αυτός που τον είχε μπορούσε να θυμηθεί το πλήθος τους και τις διαφορές τους. Με άλλες σκέψεις και υπερλογισμούς, τους εξηγούσε χωρίς να το πει με άμεσο τρόπο πώς λειτουργούσε και η ίδια. Άλλωστε ήξερε ότι τέτοια αμεσότητα την ήξερε μόνο ο Χαμαιλέοντας. Αυτή όμως η ιδιότητα είχε μια εξήγηση αφού είχαν κοινή ιστορία Ανθρωπότητας.