Όταν η Μεγάλη Βρετανία ζήτησε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1973, η Γαλλία έβαλε βέτο λόγω της ονομασίας επειδή υπάρχει περιοχή στη Γαλλία που ονομάζεται Βρετανία. Δηλαδή ενώ υπήρχαν ιστορικά οι δύο ονομασίες λόγω της πίεσης της Γαλλίας η ένταξη έγινε με την ονομασία Ηνωμένο Βασίλειο, δίχως δυνατότητα αλλαγής εκ των υστέρων. Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε ότι ένας λαός έχει το δικαίωμα να ονομάζεται όπως θέλει ο ίδιος και να επιλέγει ελεύθερα την ονομασία της χώρας του. Αυτό φαίνεται ότι δεν έγινε κατανοητό σε πολλούς και δεν αντιλαμβάνονται ότι αν δεν υπάρχει ασφαλιστική δικλείδα για την μη αλλαγή ονομασίας όποια και να είναι η διαπραγμάτευση περί ονομασίας, υπάρχει πάντα η δυνατότητα αλλαγής εκ των υστέρων. Για να γίνει πιο κατανοητό το στρατηγικό νοητικό σχήμα ας εξετάσουμε ένα παράδειγμα. Πρόκειται για μία χώρα που ανήκει από το 1995 στο Συμβούλιο της Ευρώπης, η οποία είναι υποψήφια χώρα για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Δεν έχει παρά μόνο μια επίσημη προσωρινή ονομασία. Μπορεί να πάρει ένα νέο όνομα αν συμφωνούν όλοι ή να κρατήσει το προσωρινό. Στη συνέχεια αφού στις διαπραγματεύσεις δεν έχει υποχρεώσεις μπορεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αρκεί να το κάνει με τον επίσημο τρόπο και αφού είναι μέσα σε αυτές τις υπερεθνικές δομές να αλλάξει την ονομασία της και να πάρει αυτήν που ήθελε κρυφά ενεργοποιώντας την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το νοητικό σχήμα δείχνει τα όρια της διπλωματίας όταν δεν έχει στρατηγικό βλέμμα.