Όταν έφτασαν η νύχτα κυριαρχούσε ακόμα, διότι η ήλιος εμφανιζόταν μόνο στην ώρα του. Έτσι το Μοναστήρι παρέμενε κρυμμένο μέσα στο σκοτάδι που το κάλυπτε πολιορκητικά. Ο κώδικας της εισόδου δεν είχε αλλάξει. Πέρασαν από την πέτρινη γέφυρα για να περπατήσουν πάνω στο αδιανόητο και να βρουν την ξύλινη πύλη ανοιχτή με την μοναχή που τους έδωσε αμέσως οδηγίες της γερόντισσας. Η λειτουργία θα γινόταν στην άλλη εκκλησία χτισμένη πιο βαθιά μέσα στον χρόνο. Την ήξεραν, την είχαν δει αλλά ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Τους έδειξε ένα μυστικό πέρασμα κι έφτασαν στην είσοδο. Εκεί τους περίμενε ένα απίστευτο θέαμα. Αφού άναψαν τα κεριά τους, τους οδήγησε σιωπηλά μέσα στην εκκλησία που ήταν γεμάτη μοναχές. Διέσχισαν σιωπηλά τον πρόναο κι έφτασαν στο ύψος του διπλού τόξου με τις αγιογραφίες των Ευαγγελιστών. Εκεί τους έδειξε τη γωνία από την πλευρά του Χριστού και παρέμειναν όρθιοι μέσα στο μαύρο των μαύρων, το βλέμμα προσανατολισμένο προς το ιερό. Οι λαβωμένες αγιογραφίες δεν φαινόντουσαν αλλά ήξεραν ότι ήταν μαζί τους. Η ομορφιά της απίθανης λειτουργίας άγγιζε την αλήθεια της ψαλμωδίας. Οι κινήσεις των μοναχών με κεριά γύρω από το φως έλαμψε ξαφνικά κι έτσι ανακάλυψαν το άλλο φως του μαύρου. Η εκκλησία ήταν ζωντανή ή μάλλον είχε ζωντανέψει με την λειτουργία. Αυτό ήταν το πρώτο δώρο του μοναστηριού. Κι ο ήλιος φάνηκε αμέσως μετά.