Όλα είχαν ετοιμαστεί από πριν για το μετά έτσι και το χαραμάτων πρωινό. Η φιλοξενία είχε τις παραδόσεις της ακόμα και στους πιο ιερούς χώρους. Όλοι κάθισαν γύρω από το στρωμένο τραπέζι. Όλοι ήξεραν ποιος ήταν ο ρόλος τους. Όλοι περίμεναν τη συνέχεια. Έτσι άρχισε ο πολλαπλός διάλογος με τα πολυκυκλικά του χαρακτηριστικά για να μπουν ένα ένα τα πράγματα στη θέση τους. Το πρωινό δεν ήταν τυπικό αλλά χώρος και χρόνος για την προετοιμασία του αγώνα του μέλλοντος. Τα Μετέωρα περνούσαν από μια κρίση που ήταν κατανοητή μόνο σε μερικούς, διότι η εξουσία που τα απειλούσε δεν ήθελε να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να τα προστατέψει. Από την άλλη, πολλοί και πολλές θεωρούσαν ότι θα τα βγάλουν πέρα χωρίς εξωτερική βοήθεια, άλλωστε η πίστη επαρκούσε. Βέβαια η φώτιση δεν απέκλειε την χρήση της νοημοσύνης και ειδικά της στρατηγικής, αφού ήταν η συνέχεια της ίδιας και είχε την ιδιότητα να προστατεύει τους αθώους πριν γίνουν θύματα, διότι η βαρβαρότητα της λήθης και της αδιαφορίας ήταν πολύ σκληρή κι απάνθρωπη ακόμα και για τον μοναχισμό. Κι επειδή αυτός ήθελε να προστατέψει την ιστορία της πίστης, σκέφτηκε να φέρει αυτούς που γράφουν την ιστορία του μέλλοντος. Έτσι το ιερό ενώθηκε με το στρατηγικό λόγω κοινού ιστορικού πίστης. Δεν ήταν μόνο μια κοινή κατάσταση αλλά και μια κοινή ιστορία που χανόταν στα βάθη του χρόνου. Χίλια χρόνια πίστης και χιλιάνθρωπη στρατηγική. Το φως ήταν για το άλλο μοναστήρι.