Το άλλο μοναστήρι ήταν πιο καλά προστατευμένο από τις επιθέσεις της βαρβαρότητας και δεν είχε υποστεί πληγές της δομής του βράχου και της τοποθέτησής του. Είχε βέβαια λαξευτεί μονοπάτι και σκάλα πάνω στο βράχο κι αν η πρόσβαση ήταν πιο εύκολη, παρέμενε δύσκολη για πολλούς. Όμως υπήρχε και τρόπος να περάσουν πάνω από το κενό, πράγμα που τους θύμισε στρατήγημα της τέχνης του πολέμου. Έτσι χρησιμοποίησαν τη γέφυρα του χρόνου που ήταν ένα απλό τελεφερίκ για μεταφορά δομικών υλικών. Θα μπορούσε να τους φανεί παράξενο, αλλά σκέφτηκαν ότι θα αποτελούσε μεταφορά υπερδομής. Στην άλλη πλευρά, στο μοναστήρι τους περίμενε ο μοναδικός μοναχός. Τον είχε προετοιμάσει η Γερόντισσα για τη συνάντηση και χαμογέλασε μόλις τον είδε στην καμπίνα να κινούνται με τα μετέωρα βήματα του πελαργού. Όταν τελικά έφτασαν μετά την τεχνική υπέρβαση ξεκίνησε η άλλη, δηλαδή η περιπατητική σχολή πάνω στο βράχο με αρνητική κλίση, που κατέληξε στην εκκλησία του μοναστηριού. Αυτή ήταν άθικτη κι όλοι οι Άγιοι τους έβλεπαν χωρίς εξαίρεση. Στη συνέχεια μίλησαν για τον αγώνα και τη συνέχεια του έργου των Μετέωρων για τον Χριστιανισμό και τον Ελληνισμό. Ήξεραν όλοι ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα, αλλά υπήρχαν λύσεις και στρατηγικές επίλυσης των προβλημάτων. Χάρηκαν που ήταν ενωμένοι και σε αυτόν τον αγώνα γιατί ο καθένας τον ενίσχυσε με τις διαφορετικές δυνάμεις του. Έτσι ενσωματώθηκαν και κομμάτια φυσικής και μαθηματικών στον καινούργιο αγώνα για το μέλλον και τη συνέχεια του παρελθόντος. Έτσι άρχισαν οι διακλαδώσεις της μετεωρικής πολυκυκλικότητας.