Ο εθνικός χρόνος ενώ είναι τόσο σημαντικός για μία χώρα σπάνια βρίσκεται στις συζητήσεις των πολιτικών που εξετάζουν πιο εύκολα το κομματικό πλαίσιο για να επιλέξουν τις δράσεις τους. Αυτό βέβαια δείχνει και την ελάχιστη εμβέλεια που έχουν επειδή τους λείπει η μεγάλη εικόνα. Η εξήγηση είναι απλή. Δεν απευθύνονται στον λαό αλλά στους ψηφοφόρους και αυτό τους επαρκεί, αφού φτάνει για την επανεκλογή τους. Έτσι ο εθνικός χρόνος εμφανίζεται μόνο στους πολιτικούς που έχουν στρατηγική σκέψη. Κι ένας από τους πιο πρόσφατους είναι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αφού εντός της θητείας του κατάφερε να πει όχι στο Σχέδιο Ανάν, να θεσπίσει την κυπριακή ΑΟΖ, να την οριοθετήσει με τον Λίβανο, να εντάξει την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη και να κάνει αμυντικές συμφωνίες με τη Γαλλία. Πολλοί θα σκεφτούν κομματικά όμως και θα αναδείξουν το γεγονός ότι στις επόμενες εκλογές δεν πέρασε καν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών, αλλά αυτό που εμείς δεν ξεχνάμε είναι ότι τώρα η Κύπρος ζει με το έργο γιατί έγραψε ιστορία. Μάλιστα αυτό μας επιτρέπει να χαρακτηρίσουμε τον εθνικό χρόνο ως χρόνο που γράφουμε ιστορία, ενώ ο πολιτικός ασχολείται μόνο με τα μέτρα της καθημερινότητας και γι’ αυτόν τον λόγο δεν αφήνει κανένα ίχνος στη συνέχεια. Έτσι αν θέλουμε πραγματικά τον ελληνικό λαό πρέπει να βρισκόμαστε συνεχώς σ’ έναν εθνικό χρόνο που παράγει έργο επειδή αποτελεί στρατηγική επένδυση για το μέλλον της πατρίδας.