Η αναφορά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης πάντα πρέπει να γίνεται με προσεχτικό τρόπο για να μην έχουμε παρερμηνείες των αποφάσεων. Τα Σκόπια, όπως κάθε άλλη χώρα έχουν δικαίωμα να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και κανείς δεν πρόκειται να τα εμποδίσει. Το γεγονός ότι έκαναν προσφυγή σε αυτό στις 17 Νοεμβρίου 2008 για μη εφαρμογή εκ μέρους της Ελλάδας της ενδιάμεσης συμφωνίας που υπέγραψαν στις 13 Σεπτεμβρίου 1995 είναι απόλυτα σωστό, το ίδιο ισχύει και για την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης που πάρθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2011. Το Δικαστήριο που ήταν αρμόδιο έδειξε ότι η Ελλάδα όντως δεν εφάρμοσε την παράγραφο 1 του άρθρου 11 της συμφωνίας, πράγμα το οποίο ήταν αναμενόμενο, αφού τα Σκόπια ήταν υποψήφια για ένταξη στο ΝΑΤΟ με την ονομασία FYROM, η οποία είναι αυτή που επιτρέπει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών από το 1993.^{[Αναφορά 1]} Όμως απέρριψε οποιαδήποτε άλλη διεκδίκηση εκ μέρους των Σκοπίων: Rejects all other submissions made by the former Yugoslav Republic of Macedonia”. ^{[Αναφορά 2]} Αυτά όσο αφορά στην ουσία. Τώρα όσο αφορά στη θεραπεία που ζήτησαν τα Σκόπια, θεώρησε ότι η δήλωση της ουσίας επαρκούσε.^{[Αναφορά 3]} Όλα αυτά πρώτον δεν έχουν καμία σχέση με τις διαπραγματεύσεις. Το να γίνει μια συμφωνία ή όχι, πάλι τα Σκόπια θα έχουν δικαίωμα να κάνουν μια προσφυγή αν χρησιμοποιήσουν την ονομασία FYROM. Όμως λόγω της ενδιάμεσης συμφωνίας, αν προσπαθήσουν να την αλλάξουν, η Ελλάδα θα έχει δικαιώματα να μπλοκάρει τη διαδικασία ένταξής της και να δικαιωθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
——-
Αναφορά 1: “Upon entry into force of this Interim Accord, the Party of the First Part agrees not to object to the application by or the membership of the Party of the Second Part in international, multilateral and regional organizations and institutions of which the Party of the First Part is a member; however, the Party of the First Part reserves the right to object to any membership referred to above if and to the extent the Party of the Second Part is to be referred to in such organization or institution differently than in paragraph 2 of United Nations Security Council resolution 817 (1993).”

Αναφορά 2: By fifteen votes to one,

Rejects all other submissions made by the former Yugoslav Republic of Macedonia.

IN FAVOUR: President Owada; Vice-President Tomka; Judges Koroma, Simma, Abraham, Keith, Sepúlveda-Amor, Bennouna, Skotnikov, Cançado Trindade, Yusuf, Greenwood, Xue, Donoghue; Judge ad hoc Roucounas;

AGAINST: Judge ad hoc Vukas.

Judge Simma appends a separate opinion to the Judgment of the Court; Judge Bennouna appends a declaration to the Judgment of the Court; Judge Xue appends a dissenting opinion to the Judgment of the Court; Judge ad hoc Roucounas appends a dissenting opinion to the Judgment of the Court; Judge ad hoc Vukas appends a declaration to the Judgment of the Court.

Αναφορά 3: V. Remedies

167. The Court recalls that, in its final submissions pertaining to the merits of the present case, the Applicant seeks two remedies which it regarded as constituting appropriate redress for claimed violations of the Interim Accord by the Respondent. First, the Applicant seeks relief in the form of a declaration of the Court that the Respondent has acted illegally, and secondly, it requests relief in the form of an order of the Court that the Respondent henceforth refrain from any action that violates its obligations under Article 11, paragraph 1, of the Interim Accord.

168. As elaborated above, the Court has found a violation by the Respondent of its obligation under Article 11, paragraph 1, of the Interim Accord. As to possible remedies for such a violation, the Court finds that a declaration that the Respondent violated its obligation not to object to the Applicant’s admission to or membership in NATO is warranted. moreover, the Court does not consider it necessary to order the Respondent, as the Applicant requests, to refrain from any future conduct that violates its obligation under Article 11, paragraph 1, of the Interim Accord. As the Court previously explained, “[a]s a general rule, there is no reason to suppose that a State whose act or conduct has been declared wrongful by the Court will repeat that act or conduct in the future, since its good faith must be presumed” (Navigational and Related Rights (Costa Rica v. Nicaragua), Judgment, I.C.J. Reports 2009, p. 267, para. 150).

169. The Court accordingly determines that its finding that the Respondent has violated its obligation to the Applicant under Article 11, para‐ graph 1, of the Interim Accord, constitutes appropriate satisfaction.