Η αδιαλλαξία των Σκοπίων δεν έχει κόστος για την Ελλάδα αλλά για τον ίδιο τον σκοπιανό λαό που τόσα χρόνια περιμένει άδικα για να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Ήδη φωνές του σκοπιανού λαού, ειδικά μετά το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, έχουν πει γιατί δεν αλλάζουμε το όνομά μας για να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τα κόμματα των Σκοπίων νιώθουν πολύ καλά αυτή την πίεση. Επίσης υπάρχει και το πρόβλημα των μειονοτήτων που δεν θέλουν να ονομαστούν με έναν τρόπο που δεν τους αντιπροσωπεύει διότι ποτέ δεν θεώρησαν ότι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Μάλιστα αυτό το γεγονός εξηγεί τα προβλήματα και τις συρράξεις που έγιναν το 1992 και το 2001. Η αλβανική μειονότητα και η βουλγαρική μειονότητα δεν είναι μια λεπτομέρεια για τα Σκόπια όσο κι αν θέλουν να την καλύψουν. Ξέρουν πολύ καλά τι έγινε στη Σερβία όταν οι Σέρβοι αποφάσισαν ν’ αλλάξουν το όνομα της Γιουγκοσλαβίας το 2003. Διότι τότε το Μαυροβούνιο έζησε την αλλαγή φάσης. Στις 21 Μαϊου, έκανε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του και το ναι πέρασε με 55,4%. Στη συνέχεια η Βουλή στις 3 Ιουνίου 2006 ανακοινώνει επίσημα την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου. Το οποίο αναγνώρισε στις 8 Ιουνίου 2006 κι έγινε κράτος μέλος των Ηνωμένων Εθνών στις 28 Ιουνίου 2006. Στις 15 Δεκεμβρίου 2008 παρουσιάζει την υποψηφιότητα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Χρησιμοποιεί de facto το ευρώ ως νόμισμα. Και τελικά εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ κι έγινε το 29 κράτος μέλος του ΝΑΤΟ στις 5 Ιουνίου 2017.