Η Ενδιάμεση Συμφωνία παρόλο που δεν είναι γνωστό, δίνει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να κάνει παρεμβάσεις κάθε φορά που τα Σκόπια θα θέλουν να ενταχθούν σε κάποιο διεθνή οργανισμό όπου θα μπορούσαν να αλλάξουν το όνομά τους από το επίσημο FYROM που έχει αναγνωρισθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1993 και το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1995. Αυτή η ισχυρή ασφαλιστική δικλείδα θα μπορούσε να αφοπλιστεί με μια νέα συμφωνία και αυτό είναι ένας πραγματικός κίνδυνος αν η νέα ονομασία εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία. Άρα το εύλογο ερώτημα είναι γιατί να βιαστούμε να κάνουμε μια τέτοια συμφωνία; Εκτός βέβαια αν από μόνοι μας, θέλουμε να εγκλωβίσουμε την Ελλάδα σε μια διπλωματική παγίδα. Όλο αυτό το πλαίσιο δεν έχει καμία άμεση σχέση με το δικαίωμα αρνησικυρίας που διαθέτουμε στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Διότι αυτό είναι πάντα εφικτό ανεξαρτήτως από το θέμα της ονομασίας αφού κάθε κράτος – μέλος του ΝΑΤΟ το έχει. Δεν πρέπει λοιπόν να μπερδεύουμε τα δυο θέματα. Τα Σκόπια ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να μπουν στο ΝΑΤΟ αν η Ελλάδα δεν το θέλει. Και ακόμα κι όταν έκαναν αγωγή στο Διεθνές Δικαστήριο όπου δεν πέτυχαν τίποτα το ουσιαστικό, δεν είχαν ζητήσει να ακυρωθεί η νατοϊκή απόφαση λόγω βέτο της Ελλάδας. Έτσι αν εξετάσουμε ορθολογικά το όλο θέμα, ξέρουμε ότι δεν υπάρχει λόγος να οπισθοχωρούμε σε κάποιο σημείο.