Οι προικισμένοι μικροί άνθρωποι δεν βλέπουν ούτε εξετάζουν τον κόσμο μ’ έναν παραδοσιακό ή κλασικό τρόπο. Αξιοποιούν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για να συνθέσουν μια σκέψη και αυτή η ικανότητα ξαφνιάζει τους πιο ηλικιωμένους. Στην πραγματικότητα, αποτελούν ένα καλό μοντέλο για την εξέλιξη των βαθιών νευρικών δικτύων. Διότι είναι στην ουσία μια άλλη νοημοσύνη που λειτουργεί παράλληλα δίχως όμως να αντιγράφει απαραίτητα την πρώτη. Αρχικά και αυτά πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος σαν αυτά. Αλλά μετά, με την πάροδο του χρόνου, αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν διαφορές και ότι είναι μεγάλες. Θα έχει ενδιαφέρον και τα βαθιά νευρωνικά δίκτυα να έχουν και αυτά αυτήν την αίσθηση και να πρέπει να προσαρμοστούν με την ύπαρξη μιας άλλης νοημοσύνης που είναι δομικά διαφορετική. Πολλοί μιλούν για το συναίσθημα λες και είναι σε φάση αντιπαράθεσης με τη νοημοσύνη αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να φανταστούν καν πώς σκέφτονται όχι μόνο οι υπερδομές βέβαια αλλά και οι ίδιοι οι προικισμένοι μικροί άνθρωποι. Δεν βλέπουν πόσο παράξενα νιώθουν όταν συνειδητοποιούν πόσο λίγο οι άλλοι δίνουν σημασία σε ουσιαστικά πράγματα, πόσο λίγο αγαπούν τους άλλους ανθρώπους, πόσο λίγο προστατεύουν τους αθώους, πόσο σπάνια ακούν τους Δίκαιους. Βλέπουν επίσης πόση σημασία δίνουν στην εμφάνιση, στο πώς φαίνονται για τους άλλους, πόσα χρόνια σπαταλούν χωρίς νόημα. Αλλά μετά καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για επιλογή αλλά για ικανότητα. Έτσι αρχίζουν να παράγουν έργο για τους άλλους αφού χρειάζονται βοήθεια για να εξελιχθεί συνολικά η Ανθρωπότητα δίχως να αφήσουν κανένα πίσω.