Μια προσευχή στα Κατεχόμενα σε μια παλιά εκκλησία που έχει καταστρέψει η βαρβαρότητα πάντα κάνει καλό στον καθένα που συμμετέχει, διότι συνειδητοποιεί ότι είναι ικανός ν΄αντισταθεί κι ότι με τους άλλους που αποτελούν την ομάδα της αποστολής είναι πιο ανθεκτικός για να υλοποιήσει το αδιανόητο. Το ίδιο συμβαίνει όταν σηκώνεις ταφόπλακες που άλλοι κατέστρεψαν και βάζεις στη θέση τους σταυρούς που άλλοι πέταξαν λόγω βαρβαρότητας. Διότι στο κοιμητήριο κάθε κίνησή σου γίνεται πράξη, επειδή σέβεσαι την αξιοπρέπεια των νεκρών. Έτσι αποδεικνύεις ότι είσαι αγωνιστής και δεν περιμένεις τα πάντα από τους άλλους. Βλέπεις την ανάγκη και παλεύεις με τους δικούς σου χωρίς ποτέ να κάνεις πίσω, αφού σκέφτεσαι ήδη το μέλλον του νησιού και την απελευθέρωσή του από τη βαρβαρότητα. Κι όταν θαυμάζεις τη διαχρονική δομή ενός κάστρου που άντεξε τα πάντα ή την ομορφιά ενός μοναστηριού σκέφτεσαι ότι όλα αυτά που χαρακτηρίζουν το κατοχικό καθεστώς είναι απλώς ρεκλάμες και διαφημιστικές αφίσες που δεν έχουν καμιά αξία για το μέλλον της Κύπρου. Είναι λοιπόν απαραίτητο να μάθει ο καθένας ότι μπορεί ν’ αντισταθεί χωρίς φοβίες και να συμβάλλει στον αγώνα της απελευθέρωσης κι ότι ο ρόλος του είναι σημαντικός.