Το Σκοπιανό αποδεικνύει πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής της εξουσίας. Κάθε δήλωση, κάθε δικαιολογία δείχνει την ανικανότητα ν’ ακολουθήσει μία εθνική και στρατηγική πολιτική. Ακόμα και η έννοια της διαπραγμάτευσης έχει γίνει τόσο διπλωματική που έχει χάσει κάθε στρατηγική αξία. Όταν ένας Υπουργός δε μπορεί να καθορίσει μια εξωτερική πολιτική, ενώ έχει κυρίαρχη στρατηγική κι αναγκάζεται να πει τεχνητά ότι δέχεται πιέσεις για να κάνει αποδεκτό το απαράδεκτο, αυτό σημαίνει ότι δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το όλο θέμα που χρησιμοποίησε αρχικά μόνο και μόνο για να κάνει μια κίνηση αντιπερισπασμού σε σχέση μ’ ένα νομοσχέδιο. Πόσο χαμηλό το επίπεδο μπορεί να είναι για να εκμεταλλευτείς ένα εθνικό θέμα για να καλύψεις ένα τοπικό πρόβλημα; Το πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής είναι να ενσωματώσει στρατηγικά δεδομένα και όχι να συμπεριφέρεται μόνο ρητορικά χωρίς κανένα ιστορικό υπόβαθρο. Το Σκοπιανό αναδεικνύει ότι μια προσέγγιση που είναι καθαρά ιδεολογική δεν επαρκεί για να κάνει αλλαγές και απλώς λειτουργεί παθητικά στη καλύτερη περίπτωση και αρνητικά στην χειρότερη. Επίσης δείχνει ότι η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι ένα κομματικό παίγνιο χωρίς επιπτώσεις. Όταν το όλο πλαίσιο είναι άχρηστο, μόνο η ανικανότητα, αφού δεν θα επιτρέψει την εφαρμογή του, είναι ικανή να σταματήσει τη διαδικασία υλοποίησης όμως αυτό δεν μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των στρατηγικών θεμάτων.