Το απέραντο λευκό
είχε καλύψει
την παγωμένη λίμνη
σαν ένα πέπλο
για να δείξει
πιο μακριά
το μνημείο
της παγκόσμιας
κληρονομιάς
της Στοκχόλμης
κι εμείς
περπατούσαμε
πάνω στο χιόνι
για ν’ ακούσουμε
τη μουσική
των βημάτων
λες και παίζαμε
πάνω σε όργανο
μουσικής
μια μπαλάντα
για τη συνέχεια
και την ελευθερία
της Ανθρωπότητας.