Κάθε νησί που έχει οικονομική δραστηριότητα, προστατεύεται θεωρητικά από το πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και ειδικά από την ΑΟΖ. Αυτός μάλιστα ήταν και ο αρχικός λόγος της αντιπάθειας της Τουρκίας για την έννοια της ΑΟΖ πριν ακόμα καθιερωθεί από τη Συμφωνία Montego Bay του 1982 που κύρωσε η Κύπρος το 1988 και η Ελλάδα το 1995. Διότι αυτό που απασχολεί την Τουρκία είναι πώς ν’ αρπάξει τα μισά νησιά του Αιγαίου σε σχέση μ’ ένα μεσημβρινό. Έτσι η ΑΟΖ έρχεται ως εμπόδιο για την Τουρκία αφού προστατεύει τα νησιά. Διότι στη Μαύρη Θάλασσα, η Τουρκία δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει μια οριοθέτηση με τη Σοβιετική Ένωση και μια δεκαετία μετά με τη Βουλγαρία. Έτσι τα αρνητικά της επιχειρήματα κατά της Μεσογείου θάλασσας περί κλειστού χώρου δεν στέκουν. Από την άλλη πλευρά πρέπει κι εμείς να αναδεικνύουμε την Κύπρο, το Καστελλόριζο, τη Στρογγύλη, τη Γαύδο, την Ερεικούσσα, τους Οθωνούς και όχι να τα θεωρούμε απλώς ως νησιά. Διότι είναι νησιά της ΑΟΖ με την έννοια ότι λόγω της τοποθεσίας τους, προσφέρουν στον Ελληνισμό μια τεράστια ΑΟΖ, η οποία συνολικά αποτελεί τη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Αν εμείς δεν δίνουμε έμφαση στη διαφορά που κάνει τη διαφορά πώς θέλουμε να έχουμε μια στρατηγική προστιθέμενη αξία για τις περιοχές για τις οποίες μιλάμε σε επίπεδο της ΑΟΖ. Πρέπει λοιπόν ν’ αφήσουμε τις εκφράσεις του τύπου άγονες γραμμές και να δούμε αποκλειστικά τις μέσες γραμμές οριοθέτησης.