Στην Τουρκία, το εργαλείο της προπαγάνδας ανήκει επίσημα στην πολιτική και χρησιμοποιείται σε όλα τα επίπεδα του κράτους για τη διαχείριση προβλημάτων, διότι αυτό που έχει σημασία για τους τουρκικούς θεσμούς είναι να φαίνεται ότι λύνουν προβλήματα ασχέτως αν είναι ανίκανοι να τα επιλύσουν επί της ουσίας και όλοι γνωρίζουμε το χαρακτηριστικό παράδειγμα που αφορά στο Κουρδικό. Για την κρατική Τουρκία οι Κούρδοι φταίνε για τα πάντα, αφού τους θεωρεί κατάσκοπους, τρομοκράτες και κατηγορεί το κόμμα τους στη Βουλή ότι είναι η επίσημη βιτρίνα του ΡΚΚ. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χειρίζεται και άλλα θέματα, όπως είναι η Γενοκτονία των Αρμενίων, επειδή οι Αρμένιοι είναι και αυτοί δραστήριοι με τον δικό τους τρόπο στην περιοχή. Έτσι είναι εντελώς αναμενόμενο να φουσκώνουν τα λεγόμενα επιχειρήματά τους τόσο για την Κύπρο, όσο και για το Αιγαίο. Αν όμως δίνουμε σημασία σε αυτήν την προπαγάνδα, πέφτουμε στην παγίδα της ακόμα κι αν αυτή είναι στημένη ερασιτεχνικά. Η Τουρκία δεν ακολουθεί το Διεθνές Δίκαιο και δεν έχει υπογράψει καν το Δίκαιο της Θάλασσας, άρα ξέρει ακριβώς πού είναι τα όρια της. Έχει απομακρυνθεί από τις ΗΠΑ παρόλο που είναι στο ΝΑΤΟ, έχει απομακρυνθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η υποψηφιότητά της προς ένταξη έχει παγώσει ουσιαστικά. Χρησιμοποιεί τεχνικές άλλης εποχής για να είναι σίγουρη ότι αγγίζει και τον πιο καθυστερημένο ψηφοφόρο, μόνο που αυτές δεν πιάνουν στις δημοκρατικές χώρες, γι’ αυτό δεν πρέπει να δώσουμε έμφαση στην επιχειρηματολογία της, διότι δεν είναι ούτε στρατηγική, ούτε ορθολογική.