Όσο κι αν φαίνεται αδιανόητο στους περισσότερους αναλυτές, η έννοια του Κουρδιστάν κερδίζει έδαφος και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Διότι η διαδικασία απελευθέρωσης έχει αρχίσει, θέλουν δεν θέλουν. Οι Κούρδοι είναι καταπατημένοι από την Τουρκία εδώ και πολύ καιρό. Οι Τούρκοι ξέρουν ότι ζουν σε εδάφη που δεν τους ανήκουν. Η Τουρκία είναι προετοιμασμένη να χάνει εδάφη. Η Τουρκία θα χάσει το κομμάτι που ανήκει στο Κουρδιστάν. Και θα είναι μια απελευθέρωση. Μάλιστα κανείς, ακόμα και οι πιο ραγιάδες, δεν θα πουν ότι πρόκειται για κουρδική κατοχή της Τουρκίας. Μπορεί η Τουρκία να μιλά συνεχώς για τη Συνθήκη Λωζάννης του 1923, επειδή έχει ξεχάσει ότι υπερισχύει η Συνθήκη Παρισίων του 1947, αλλά είναι η Συνθήκη Σεβρών του 1920 που υλοποιούν σιγά σιγά οι Κούρδοι αλλά και οι Αρμένιοι της Δυτικής Αρμενίας. Γι’ αυτό ας αφήσουμε το πλαίσιο της τουρκικής προπαγάνδας, διότι δυσκολεύεται να καλύψει ακόμα και τα λάθη που κάνει ο περίφημος στρατός της. Διότι και τα εγκλήματα που διαπράττει στο Αφρίν δεν αλλάζουν τη στρατηγική πραγματικότητα που δεν μπορεί να αποφύγει. Είναι πιο ορθολογικό να μελετάμε τις εξελίξεις και να δούμε πώς μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε αντί να στεκόμαστε σε παλιά νοητικά σχήματα που ξεπέρασαν την ημερομηνία λήξης τους.