Όσοι έχουν συνηθίσει να κοιτούν μόνο τοπικά τα θέματα, θα δυσκολευτούν όλο και περισσότερο διότι θεωρούν χωρίς να το συνειδητοποιήσουν ότι η τακτική επαρκεί για να κατανοήσουν τη στρατηγική. Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική. Η τακτική μπορεί να αναλύσει επαρκώς μόνο λεπτομέρειες διότι δεν έχει ενσωματωμένη μέσα στη σκέψη της, τη μεγάλη εικόνα, δεν βλέπει όλη τη σκακιέρα. Κοιτάζουν μόνο τη γειτονιά τους και δεν μπορούν να συνδυάσουν δεδομένα που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση. Αυτό το πλαίσιο, έχει ανάγκη από την τοποστρατηγική που επικεντρώνεται πάνω στις σχέσεις και όχι στις αποστάσεις. Αυτή εξηγεί εύκολα το φαινομενικό παράδοξο της υπογραφής της Ιαπωνίας και στην Συνθήκη Σεβρών του 1920 και της Συνθήκης Λωζάννης του 1923, μέσω της Συμφωνίας του 1915 με τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Η ίδια προσέγγιση φωτίζει αποτελεσματικά και το παίγνιο που έγινε στη Συνθήκη Βερολίνου του 1878 και την επίπτωσή του πάνω στην Κύπρο, ενώ αρχικά επρόκειτο για μια διαφωνία μεταξύ Ρωσικής Αυτοκρατορίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ίδιο γίνεται και τώρα όταν ασχολούμαστε και τώρα μονόπλευρα με την Τουρκία και δίνουμε έμφαση τεχνητά σε θέματα που αφορούν την Κύπρο και την Ελλάδα χωρίς να εξετάζουμε τι γίνεται στη Συρία και στο Ιράκ αλλά βέβαια και τον απελευθερωτικό αγώνα του Κουρδιστάν. Αν εμβαθύνουμε αυτά τα δεδομένα και στη Χρονοστρατηγική τότε η εικόνα είναι πιο ξεκάθαρη και το μέλλον αρχίζει να διαφαίνεται με τη δυναμική του.