Το Δίκαιο της Θάλασσας όσον αφορά στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ δύο κρατών δεν κάνει αναφορά στον τεχνικό τρόπο που θα το χειριστεί η διμερής σχέση. Θεωρεί ότι αν τα δύο κράτη συμφωνούν με τον τρόπο της οριοθέτησης, τότε αυτό επαρκεί. Επιπλέον δεν αποτελεί πράξη που έχει επιπτώσεις πάνω σε άλλες συμφωνίες οριοθέτησης από αυτά τα κράτη. Αυτό βέβαια είναι το νομικό πλαίσιο. Αλλά το στρατηγικό εξηγεί ότι όσο πιο πολλές συμφωνίες γίνονται με μία μεθοδολογία τόσο αυτή ενισχύεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλες οι συμφωνίες της Κύπρου που έγιναν το 2003, το 2007 και το 2010 με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ έγιναν με την έννοια της μέσης γραμμής και είναι βέβαια αυτή η μεθοδολογία που διεκδικεί και η Ελλάδα για τις δικές της, ακριβώς όπως έκανε για τη συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας με την Ιταλία το 1977. Η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας και του Ανατολικού Τιμόρ για την υπογραφή οριοθέτησης ΑΟΖ βασίζεται και αυτή στην έννοια της μέσης γραμμής κι αυτό αποτελεί μάλιστα και μία μεγάλη διόρθωση της συμφωνίας οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας το 1972 μεταξύ Αυστραλίας και Ινδονησίας. Ήρθε λοιπόν και αυτή η περίπτωση να ενισχύσει την έννοια και τη χρήση της μέσης γραμμής και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που αυτό έγινε μέσω της Αυστραλίας, αφού είναι μια πιο δίκαιη απόφαση που δεν καταπατά πια το Ανατολικό Τιμόρ. Με αυτήν την έννοια η μέση γραμμή αποτελεί και στρατηγική επίλυση προβλημάτων. Έτσι είναι καλό να την έχουμε στο μυαλό μας και για άλλες περιπτώσεις.