Η βαρβαρότητα ήθελε να εξαφανίσει τα πάντα να μην υπάρχει πια κανένα ίχνος για να σβήσει το φως και να κυριαρχήσει το σκοτάδι, για να πληγώσει όσο πιο βαθιά μπορούσε την Ανθρωπότητα. Έτσι είχε χτυπήσει τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη την 11η Σεπτεμβρίου. Η βάρβαρη επίθεση ήθελε να στιγματίσει τη χώρα και να χαρακτηρίσει την εποχή. Όπως πάντα όμως είχε υπερεκτιμήσει την πληγή και υποτίμησε τις αντοχές ενός Έθνους. Είχε θεωρήσει ότι θα ήταν ανίκανο ν’ αντισταθεί μετά από ένα χτύπημα στην καρδιά του αλλά είχε ξεχάσει το πνεύμα του. Έτσι η πληγή γέννησε τη θυσία και η θυσία τις αντοχές. Όλα αυτά τα είδε μόνο στη συνέχεια όταν ανακάλυψε πόσο ισχυροί ήταν οι δεσμοί του όταν έπρεπε ν’ αντιμετωπίσει ολικά αυτήν την επίθεση. Δεν είχε υπολογίσει ότι είχε ξεπεράσει μια ανάλογη βαρβαρότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την επίθεση της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας κι ότι στη συνέχεια είχε νικήσει ακόμα και τον ίδιο τον πόλεμο παρόλο που φαινόταν αδιανόητο. Έτσι και με αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα το ίδιο Έθνος δεν γονάτισε. Έκλαψε τους αθώους νεκρούς του αλλά δεν έσκυψε το κεφάλι, ούτε γονάτισε μπροστά στον εχθρό ακόμα κι αν αυτός ήταν αόρατος αρχικά. Μετά ένας ολόκληρος λαός ενώθηκε για να αναστηθεί από τα ερείπια. Τότε ενεργοποιήθηκε του ατσαλιού η μνήμη που οδήγησε στην μεταμόρφωση. Αλλά αυτό δεν το είχε προβλέψει η βαρβαρότητα. Ένα δομικό υλικό που είχε αξιοποιηθεί για ειρηνικούς σκοπούς, θα γινόταν πολεμικό για να περάσει στην αντεπίθεση. Επειδή δεν είχαν αποφασίσει άμεσα και αμέσως τι θα γινόταν με την τοποθεσία των Δίδυμων Πύργων, κάποιοι θεώρησαν ότι είχαν αφοπλιστεί. Όμως η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Η βαρβαρότητα είχε κάνει ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος που θα της προκαλούσε ένα κόστος που θα ήταν οριστικό για αυτή τη χειραγωγημένη μάζα χωρίς μέλλον και συνέχεια.