Όλος ο κόσμος είχε δει την διπλή καταστροφή που είχε προκαλέσει η τρομοκρατία της βαρβαρότητας. Όλοι ήξεραν πια και σε πρακτικό επίπεδο τι σημαίνει μια θρησκεία που μισούσε την Ανθρωπότητα. Διότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ύπουλης επίθεσης. Τα θύματα δεν ήταν μόνο Αμερικανοί πολίτες αλλά κι αθώα μέλη της πολυκυκλικής υπερδομής της Ανθρωπότητας. Τα θύματα δεν είχαν γεννηθεί θύματα η βαρβαρότητα τους είχε κλέψει την αθωότητά τους. Αυτό έδειχναν και τα δύο τεράστια συντριβάνια που είχαν αντικαταστήσει τα συντρίμμια των Δίδυμων Πύργων. Το δέντρο και η εκκλησία είχαν δει ζωντανά τα πλήγματα και περίμεναν υπομονετικά. Στο ενδιάμεσο, είχε παρθεί και μια παράλληλη απόφαση που αφορούσε άμεσα του ατσαλιού τη μνήμη. Οι Δίδυμοι Πύργοι δεν θα ήταν μόνο μνήμη στο Μανχάταν αλλά και ατσάλι στις θάλασσες και στους ωκεανούς. Ένα πολεμικό πλοίο θα κατασκευαζόταν με το ατσάλι των πύργων. Το όνομά του θα ήταν USS NewYork διότι κανείς δεν ήθελε να ξεχάσει το παρελθόν αφού ήταν απαραίτητο για το μέλλον. Και ο ρόλος του θα ήταν ν’ αντισταθεί στην βαρβαρότητα. Από την πληγή ενός έθνους θα γεννιόταν ένας πολεμιστής της Ανθρωπότητας. Οι πρώτες συζητήσεις ήταν μυστικές αλλά σιγά σιγά έγιναν εμπιστευτικές για να περάσουν τελικά στο στάδιο του ορατού πάνω στο απέραντο γαλάζιο. Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν σε αυτό το όραμα και χάρη στο έργο τους έγινε πραγματικότητα. Έτσι μετά από χρόνια το ατσάλι έζησε τη δεύτερη ζωή του. Μερικοί το είδαν σαν μεταμόρφωση, άλλοι σαν ανάσταση η ουσία όμως ήταν η ίδια. Το USS New York ήταν εδώ ακόμα και μετά το τέλος και αυτό ήταν ήδη μία μορφή αντεπίθεσης της Ανθρωπότητας. Ήταν επίσης μια απόδειξη ότι η βαρβαρότητα δεν είχε καταφέρει να καταστρέψει τα πάντα. Μάλιστα ήταν η ίδια η μνήμη του ατσαλιού που θα πολεμούσε ενάντια της όπου και να εμφανιζόταν πάνω στον πλανήτη.