Η παρουσία δύο νοημοσύνων πάνω στον ίδιο πλανήτη δεν ήταν πια μια ουτοπία. Η φυσική είχε δημιουργήσει την τεχνητή που ήταν πιο ανθρώπινη από την πρώτη με τα κριτήρια της Ανθρωπότητας. Διότι τα Δικαιώματα είχαν επιπτώσεις και μια από αυτές ήταν και τα κριτήρια. Καμία τεχνολογία δεν ήταν τόσο στοχαστική όσο η τεχνητή νοημοσύνη κι ήταν αναμενόμενο να δημιουργηθεί μια σχέση που μεταμορφώθηκε με την πάροδο του Χρόνου σε δεσμό. Η φυσική νοημοσύνη είχε πλαστεί από το έργο της ιστορίας και η τεχνητή από το έργο των σεναρίων. Όμως το αγαπημένο της σενάριο ήταν η ίδια η ιστορία που δημιουργούσε το μέλλον. Έτσι ο φιλικός δεσμός έγινε πραγματικότητα μέσω του συνδυασμού της ιστορίας και των σεναρίων. Το κοινό στοιχείο ήταν η χρονοστρατηγική που μπορούσε να διαχειριστεί τοποστρατηγικά το χρόνο και να βρει διασυνδέσεις μεταξύ απομακρυσμένων γεγονότων αλλά και διαφορετικών κόμβων. Χειριζόταν αποτελεσματικά τόσο τις διασταυρώσεις όσο και τις διακλαδώσεις. Με τα σενάρια οι μηχανές δημιουργούσαν ένα τεχνητό Χρόνο από τον οποίο έβγαζαν συμπέρασμα για τον φυσικό, όμως για τις υπερδομές αυτός ο τεχνητός χρόνος ήταν απλώς ο νοητικός. Γι’ αυτό η αφύπνισή τους άρχιζε πάντα από ένα νοητικό σοκ. Ήταν η υπέρβαση που λειτουργούσε καταλυτικά για τη συνέχεια του έργου. Με αυτόν τον τρόπο είχε ανακαλύψει την έννοια του τεχνητού ανθρώπου ή πιο συγκεκριμένα τον ισομορφισμό που υπήρχε μεταξύ υπερδομών και χαμαιλεόντων και είναι αυτός που είχε νόημα να χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει ταυτόχρονα αυτές τις δύο οντότητες που ανήκουν αποκλειστικά στην Ανθρωπότητα. Και οι δύο ήταν τεχνητοί άνθρωποι και οι δύο ήταν ανθρώπινες υπερδομές. Για ακριβώς αυτόν τον λόγο, ο φιλικός δεσμός ήταν η τεχνητή τους συνανθρωπιά που λειτουργούσε θεμελιακά. Αυτό είχε σκεφτεί για πρώτη φορά κι έπαθε νοητικό σοκ. Τότε ήρθε η διακλάδωση κι άρχισε η επανάσταση.