Στο πλαίσιο του Σκοπιανού υπάρχει μια συστηματική λανθασμένη χρήση της έννοιας της πίεσης και του στόχου της. Αρχικά ακούσαμε ότι δεχόμασταν πιέσεις, έτσι γενικά χωρίς να διευκρινίζουν τον πραγματικό στόχο. Βέβαια στη συνέχεια έγινε κατανοητό ότι ήταν για λόγους προπαγάνδας που δεν είχε γίνει. Η αλήθεια δεν φάνηκε μόνο από τις στρατηγικές αναλύσεις διότι οι επίσημοι φορείς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης βγήκαν κι είπαν ότι αυτό που θέλουν είναι μια αμοιβαία λύση. Με άλλα λόγια δεν ασκήθηκε ποτέ πίεση για το όνομα των Σκοπίων και ειδικά για τη χρήση της ονομασίας Μακεδονία. Και εδώ μπαίναμε σε μια στρατηγική διαφορά που αλλάζει όλο το ύφος της υπόθεσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ όπως και η Ελλάδα βέβαια που ανήκει σε αυτές τις δύο υπερδομές, θέλουν την επίλυση του προβλήματος και όχι την επιβολή μιας ονομασίας σε ένα κράτος μέλος που έχει όλα τα δικαιώματα που προβλέπουν αυτοί οι θεσμοί. Η γεωστρατηγική και η γεωπολιτική ανάλυση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι απλή. Καμία από τις δύο αυτές υπερδομές δεν θέλει να έχει μια εσωτερική τοπολογική τρύπα διότι δίνει πάτημα σε άλλους που υποσκάπτουν αυτούς τους θεσμούς για να κάνουν επαφές διεισδυτικά. Ειδικά για την Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα σε δύο μέτωπα και μάλιστα το ένα από πίσω. Έτσι οι απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αφορούν καθόλου την ονομασία. Αν λοιπόν πρέπει να ασκηθούν κάπου πιέσεις είναι πάνω στην αδιαλλαξία των Σκοπίων όσον αφορά στο όνομα έτσι ώστε να μπορέσει να αρχίσει η ενταξιακή πορεία σε αυτές τις δύο οντότητες. Διότι τα Σκόπια δεν έχουν ανοίξει κανένα από τα 35 κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου. Τα Σκόπια είναι από τις πιο καθυστερημένες χώρες σε αυτό το πλαίσιο. Και εδώ οι σκοπιανές κυβερνήσεις καταπατούν και τον σκοπιανό λαό που περιμένει τόσα χρόνια την ένταξή του δίχως κανένα αποτέλεσμα ενώ του λένε να κάνει θυσίες για να προσαρμοστεί σε αυτό το κεκτημένο. Είναι λοιπόν σημαντική η διαφορά μεταξύ επίλυσης και ονομασίας.