Στην αρχή, η Ρωσία εκτίμησε ότι η βοήθειά της προς τον Πρόεδρο της Συρίας, θα αποτελούσε μόνο και μόνο όφελος για την ίδια. Με την πάροδο του χρόνου αντιλήφθηκε ότι τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολα και τώρα βλέπει και τις αντικειμενικές δυσκολίες που προέρχονται επί της ουσίας από τον σύμμαχό της στην περιοχή. Διότι ο Πρόεδρος της Συρίας θα ήθελε να τα έχει όλα κι έχει αφήσει τη Ρωσία να υποστεί το κόστος αυτής της συνεργασίας. Έτσι η Ρωσία παρόλο που μπορεί να δηλώσει ότι έχει πετύχει αντικειμενικούς σκοπούς και στόχους ειδικά στο πλαίσιο της μεγάλης συνεργασίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην περιοχή, βλέπει ότι είναι δύσκολο και μάλιστα εξαιρετικά για ν’ απαγκιστρωθεί από τη Συρία διότι υπάρχει πλέον το ρίσκο να μειωθεί η επιτυχία του στρατηγικού περιορισμού της επιρροής των ΗΠΑ αλλά και το γόητρο του Προέδρου της Ρωσίας. Επίσης επειδή ο Πρόεδρος της Συρίας δεν έχει απ’ ό,τι φαίνεται πρόβλημα να διαπράξει εγκλήματα πολέμου, βάζει τη Ρωσία σε πολύ δύσκολη θέση ως σύμμαχο, ειδικά στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Στην πραγματικότητα η Ρωσία έχει το ανάλογο πρόβλημα και λόγω της Τουρκίας διότι η τελευταία θέλει να φανεί πολύ πιο ισχυρή απ’ ό,τι είναι. Έτσι αναγκάζεται να κάνει κινήσεις οι οποίες ακόμα και στρατιωτικά χαρακτηρίζονται ως απαράδεκτες. Η Ρωσία βλέπει με όλο πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι ΗΠΑ δεν θεωρούν την Τουρκία ως αξιόπιστο σύμμαχο και προσπαθεί να την προσεγγίσει μόνο που ο χαρακτηρισμός των ΗΠΑ για την Τουρκία, στέκει όντως και δεν αφορά βέβαια μόνο αυτές. Άρα έπρεπε και η Ρωσία να είναι ακόμα πιο προσεχτική με αυτή τη χώρα αφού έχει ήδη βιώσει ανάλογα προβλήματα με τη Συρία. Σε επίπεδο στρατηγικής και ειδικά υψηλής η επιλογή των συμμάχων έχει τεράστια σημασία. Το θέμα είναι ότι η Ρωσία θεωρεί πάντα ότι πρέπει να έχει το πάνω χέρι και σε μια συμμαχία έτσι οι επιλογές της είναι ποιοτικά μειωμένες, χρειάζεται λοιπόν να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια για να έχει εξελίξεις και την εξωτερική της δράση εκτός αν θέλει να εφαρμόσει μια σταλινική προσέγγιση που αφορά μόνο την ίδια.