Ο διαγωνισμός υδρογονανθράκων που συνεχίζεται στο Ιόνιο, Δυτικά Κρήτης και Νοτιοδυτικά Κρήτης δείχνει όχι μόνο τις προοπτικές της Ελλάδας μέσω της ελληνικής ΑΟΖ, ενώ οι περισσότεροι δεν το πίστευαν καν, αλλά και τον δρόμο σε σχέση με την τριπλή συμμαχία με την Αίγυπτο και την Κύπρο. Το γεγονός ότι οι τρεις θαλάσσιες περιοχές αφορούν μόνο στην Ιταλία και στην Λιβύη, δεν σημαίνει ότι δεν παρουσιάζουν ήδη στοιχεία της στρατηγικής πορείας του ελληνικού μέλλοντος. Διότι για να επεκταθούμε προς την Κύπρο και την Αίγυπτο και να τεμαχίσουμε θαλάσσια οικόπεδα θα πρέπει να ακολουθήσουν γρήγορα και οριοθετήσεις με τις γειτονικές χώρες. Το πλαίσιο με την Κύπρο είναι γνωστό και η οριοθέτηση μεταξύ των ΑΟΖ των δύο χωρών είναι μόνο 48,6 χιλιόμετρα. Η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο είναι λοιπόν πολύ πιο σημαντική σε μέγεθος και θα αφορά περισσότερα θαλάσσια οικόπεδα ανατολικά της Κρήτης. Μετά την ανακάλυψη του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος Ζορ στην ΑΟΖ της Αιγύπτου, η δυναμική της τελευταίας άλλαξε ριζικά διότι δεν είναι πια παθητική αλλά ενεργητική αφού επί της ουσίας το κοίτασμα μετέτρεψε μια χώρα που ήταν καταναλώτρια σε εξαγωγέα. Για την Αίγυπτο η πρόσβαση στον ενεργειακό πελάτη που αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, γίνεται μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Επίσης περιμένει και από την Ελλάδα να ανοίξει θαλάσσιες περιοχές και στη Λεκάνη Ηροδότου, οι οποίες με τα κοιτάσματά τους θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τον αγωγό φυσικού αερίου EastMed. Έχει λοιπόν στρατηγική σημασία η σχέση μεταξύ των δύο χωρών λόγω κοινών συμφερόντων. Επίσης λόγω της ενεργειακής σκακιέρας που αναπτύσσεται στη Ανατολική Μεσόγειο, τα θέματα οριοθετήσεων θα είναι όλο και πιο αναγκαία για τη διαχείριση των πόρων σ’ ένα πλαίσιο νομικό που πρέπει να είναι de jure κι όχι μόνο de facto. Έτσι πρέπει να προετοιμαστούμε όχι μόνο για το κοινό μας έργο με την Λιβύη αλλά και για το μελλοντικό με την Αίγυπτο.