Όλο το παιχνίδι μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας δεν γίνεται κατανοητό αν εξετάζουμε μόνο τα δεδομένα του παρόντος και το θέμα του πυρηνικού σταθμού. Είναι σαν να κοιτάζουμε μόνο μια παρτίδα που ανήκει σ’ ένα αγώνα. Η Ρωσία με τον πόλεμο του 1877-1878 λόγω πανσλαβισμού και συμμαχίες με τη Ρουμανία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο έθεσε τα όρια της Τουρκίας στην Ευρώπη. Μόνο που η τροποποίηση της Συνθήκης Αγίου Στεφάνου μέσω της Συνθήκης Βερολίνου, δεν είχε τα αποτελέσματα που επεδίωκε η Ρωσία. Η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο χωρών είναι βέβαια ακόμα πιο βαθιά και μόνο όσοι δεν ξέρουν το ιστορικό υπόβαθρο, δεν τη βλέπουν. Μια μελέτη θα έδειχνε ότι τα ρώσικα τεχνάσματα και ο τουρκικός ραγιαδισμός είναι συμβατοί μόνο και μόνο επιφανειακά και πάνω σε αυτά παίζουν και οι δύο Πρόεδροι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ακολουθούν οι λαοί. Έχουμε δει ανάλογες προσεγγίσεις και στη Συνθήκη Καρς το 1921 λόγω ιδεολογίας που έγινε εις βάρος των Αρμενίων. Και εδώ υπάρχει στημένο παιχνίδι, μόνο που οι παίκτες δεν είναι αυτοί που παίζουν αλλά οι λαοί.