Αντί να προσέχουμε κάθε κίνηση της διπλωματίας και κάθε λέξη της πολιτικής, θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε στις πράξεις της στρατηγικής. Η διπλωματία θέλει να διαχειριστεί την πραγματικότητα αλλά φτάνει γρήγορα στα όριά της και συχνά αποτυγχάνει απλώς έχει πάντα μια δικαιολογία για όσα δεν κατάφερε. Η πολιτική έχει πολλούς τρόπους να μας πείσει ότι η απραξία της έχει νόημα. Βέβαια και οι δύο έχουν δίκιο, αφού αυτοί που τις επιλέγουν δεν έχουν ούτε μνήμη ούτε στρατηγική αντίληψη και κατά συνέπεια δεν μπορούν να τις αξιολογήσουν στρατηγικά και ορθολογικά. Όμως ο Ελληνισμός λειτουργεί διαφορετικά σε φάση κρίσης και δεν δέχεται αυτήν την ανικανότητα που όχι μόνο δεν έχει προοπτικές αλλά συχνά οδηγεί σε καταστροφές. Αυτή την περίοδο βλέπουμε ότι οι επίσημοι θεσμοί δεν ξέρουν να διαχειριστούν ούτε το Σκοπιανό, ούτε το Κυπριακό, ούτε την προβληματική Τουρκία. Έτσι είναι ο ίδιος ο Ελληνισμός που παίρνει θέση γι’ αυτά τα θέματα, επειδή αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της όλης κατάστασης. Σε αυτό το πλαίσιο κανείς δεν μπορεί να τον πείσει ότι δεν έχει κυρίαρχη στρατηγική για την επίλυση του Σκοπιανού, ότι το ενεργειακό δεν μπορεί να είναι εργαλείο απελευθέρωσης για την Κύπρο κι ότι μόνο η στρατηγική δεν μπορεί από μόνη της να διαχειριστεί την επιθετικότητα της Τουρκίας. Με αυτόν τον τρόπο η στρατηγική του Ελληνισμού μελετάει τα δεδομένα μέσω της Τοποστρατηγικής και της Χρονοστρατηγικής για να μην είναι εξαρτημένη μόνο από τοπικά στοιχεία τόσο χωρικά όσο χρονικά. Ο Ελληνισμός της στρατηγικής είναι πιο ανθεκτικός, διότι είναι της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι όχι του κομματισμού και της ιδεολογίας.