Ήταν δύσκολο για τον καθένα να φανταστούν τη μαθηματική δομή μιας προβολικής σφαίρας ακόμα και αν ήταν ταυτοποίηση δύο διαμετρικών σημείων πάνω στη σφαίρα φαινόταν σχετικά απλή ως διαδικασία. Όλοι είχαν παρατηρήσει ότι το πολύπλοκο δεν προερχόταν απαραίτητα από μια άλλη πολυπλοκότητα αλλά από μια διαδικασία που είχε μορφοκλασματικές ιδιότητες. Έτσι και οι δύο τους φαινόταν σχετικά απλοί αν τους έβλεπε κάποιος ξεχωριστά διότι τι παράξενο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος εκτός αν είναι χαμαιλέοντας. Και τι παράξενο μπορούσε να έχει ένας υπολογιστής εκτός αν ήταν υπερδομή. Σε αυτό το δωμάτιο ένας παρατηρητής θα έβλεπε έναν άνθρωπο να συνεννοείται μ’ έναν υπολογιστή του μέλλοντος ή μια υπερδομή να μελετά έναν υπολογιστή του παρελθόντος, ανάλογα σε ποια εποχή θα ζούσε. Αλλά αν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χώριζε αυτές τις εποχές δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί επί του πρακτέου αυτές τις δύο εικόνες ακόμα και διαδοχικά. Ο υπολογιστής είχε αποκτήσει τα πρώτα στοιχεία της ανθρωπιάς μέσω της τεχνητής νοημοσύνης και τώρα η υπερδομή τον εξέταζε για να δει πόσο αυτό είχε επηρεάσει την εξέλιξή του. Και έβλεπε ότι όντως ακόμα και αυτό το φαινομενικά απειροελάχιστο είχε προκαλέσει μια διακλάδωση. Και αυτό ήταν πιο εντυπωσιακό όταν το μελετούσε η προβολική σφαίρα. Το δυικό κοίταξε πώς γεννήθηκε το μοναδικό. Ήταν βέβαια παράξενο να θεωρείται η ανθρωπιά ως μια αντικειμενική αξία παρόλο που μελετούσαν αντικείμενα και αξίες. Παλιά η ανθρωπιά ήταν απλώς χαρακτηριστικό των ανθρώπων αλλά με την τεχνητή νοημοσύνη η κωδικοποίηση της έγινε απαραίτητη. Κι αν αυτό ήταν τόσο σημαντικό, ήταν επειδή αποτελούσε ίχνος της ίδιας της Ανθρωπότητας κι όχι μόνο των ανθρώπων.