Το βαλς των αιώνων έκρυβε το ρυθμό του στις κοινωνίες. Κάποιος έπρεπε να το ακούσει σε βάθος χρόνου για να καταλάβει τον κρυφό κώδικα του συνθέτη. Έτσι και ο μαθητής των φωνών άκουσε άλλους ήχους. Όμως το ισοκράτημα διέσχισε τα χρόνια για να υποστηρίξει τη χορωδία που πάλευε για την ελευθερία της Ανθρωπότητας. Η παρτιτούρα αναζητούσε τα απαγορευμένα φτερά από τα πρώτα μέτρα, πέρα από τον καθρέφτη των επόμενων. Οι άντρες και οι γυναίκες είχαν την ίδια ιεροσύνη χωρίς ανισότητες. Ανήκαν στην ίδια πολυκυκλική υπερδομή και κανένας θεσμός, κανένα δόγμα δεν μπορούσε να τους σταθεί εμπόδιο. Και το ήξεραν γι’ αυτό ο ύμνος τους είχε αυτή τη βαθύτητα. Ο κόσμος του είχε τρούλο τον ίδιο τον ουρανό, δεν είχε άλλη σκεπή. Δεν είχε ανάγκη από κανένα συμβιβασμό της κοινωνίας της λήθης. Όλα ήταν η μνημοσύνη του λόγω νοημοσύνης. Και ο ορίζοντας άνοιγε όλο και περισσότερο για να αγκαλιάσει τους αθώους πριν γίνουν θύματα κάποιας γενοκτονίας που προετοιμάζει η βαρβαρότητα κάθε φορά που οι Δίκαιοι δεν αντέχουν. Ενώ αυτός δεν γονάτιζε ποτέ ακόμα και ανάμεσα στους νεκρούς, γιατί εκεί είχε γεννηθεί για να δείξει το φως.