Αυτό που γίνεται μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ έχει ως εξήγηση τον Λίβανο. Είναι το ανάλογο που γίνεται μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, όπου η εξήγηση είναι η Τυνησία. Το θέμα βασικά δεν είναι το κοίτασμα Αφροδίτη ούτε η γραμμή οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών για την αναλογία, αλλά η ύπαρξη ενός τρίτου παίχτη που δεν φαίνεται στις διαπραγματεύσεις. Αυτό που απασχολεί στην πραγματικότητα το Ισραήλ είναι η ανύπαρκτη γραμμή οριοθέτησης με τον Λίβανο. Αυτό που απασχολεί την Ιταλία είναι η αυτόματη μετατροπή της γραμμής οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας σε γραμμή οριοθέτησης ΑΟΖ με την Τυνησία. Και παρόλο που στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα σε νομικό επίπεδο και οι δύο χώρες δεν θέλουν προηγούμενο ή ακόμα χειρότερο δεδικασμένο. Βέβαια μερικοί αναλυτές έχουν ξεχάσει ότι το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει καν το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω Παλαιστίνης. Κι γι’ αυτό δεν υπάρχει πλαίσιο για Δικαστήριο με τέτοια αρμοδιότητα. Το όλο θέμα είναι τι θα γίνει αν υπάρχει κοίτασμα πάνω στη θεωρητική γραμμή οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου. Όσο για την Ιταλία το όλο θέμα είναι τα νησιά της να έχουν γνήσια ΑΟΖ σε σχέση με την Τυνησία και να μην αποτελούν πια μια εξαίρεση, όπως έγινε με τη συμφωνία οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας. Είναι καλό λοιπόν σε παίγνια να εξετάσουμε πρώτα πόσοι είναι οι παίχτες, πριν πάρουμε θέση, διότι μας λείπει η σωστή στρατηγική ερμηνεία και πέφτουμε αναπόφευκτα σε μια παγίδα επιπέδου τακτικής.