– Γιατί να επιστρέψουμε;

– Για να μη χαθούμε μέσα στη λήθη.

– Τότε γιατί φύγαμε;

– Από ανάγκη.

– Και ποια ανάγκη επικαλούμαστε τώρα;

– Βρίσκεται στα βουνά.

– Είναι, λοιπόν, τόσο σημαντικά;

– Είναι η αρχή και το τέλος.

– Κι εμείς;

– Το εφήμερο ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες.

– Για πόσο καιρό;

– Για μια στιγμή.

– Τόσο λίγο;

– Τόσο!

– Είναι απίστευτο…

– Όπως τα σπόρια ενός ροδιού!

– Πρέπει, λοιπόν, να τα τρώμε ένα-ένα.

– Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για μας.

– Είσαι σίγουρος γι’ αυτό;

– Όσο και για τη ζωή μου.

– Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα.

– Το θέμα δεν είναι ν’ αποδείξουμε οτιδήποτε.

– Ποιο είναι τότε;

– Η ανάγκη να υπάρχεις.

– Για να κάνεις τι;

– Να δημιουργείς!

– Μα, τι;

– Τον κόσμο μας!

– Μα δεν υπάρχει ήδη;

– Περιμένει τη θυσία μας.

– Ποια θυσία;

– Το τέλος των ονείρων για να δημιουργήσουμε το όραμα.

– Το όραμα;

– Αυτό του δράκου.

– Του Αραράτ;

– Είναι μέσα μας.

– Όχι ακόμα.

– Είναι απλώς θέμα χρόνου.

– Πόσες στιγμές;

– Όσες μπορεί να χωρέσει ένα ρόδι.

– Μα, γιατί;

– Έτσι είναι τα σύμβολα.

– Αυτή είναι, λοιπόν, η εξήγηση του δώρου.

– Τα δώρα δεν εξηγούνται, κατανοούνται.

– Αυτή τη φορά, πιστεύω ότι κατάλαβα.

– Χαίρομαι.

– Είμαστε έτοιμοι, λοιπόν;

– Ναι, είμαστε.

– Τότε θα ξανασυναντηθούμε.