(Ένα βράδυ, σ’ένα σπίτι, γύρω από ένα τραπέζι, κοντά στο τζάκι, χούφτες ζωής πλησιάζουν τον θάνατο.)
Στέλιος: Τι έπαθες Μαρία; (Όλοι κοιτάζουν τη Μαρία)
Αγαμέμνονας: Έχασες το χαμόγελο σου Μαρία μου;
Μαρία: Δεν έμαθα να χαμογελώ… (Χρόνος)
Ραφαέλλα: Μα όλοι ξέρουν!
Γιώργος: Όλοι ξέρουν μα δεν ξέρουν για ποιο λόγο!
Μαρία: Η μάνα μου δεν χαμογέλασε ποτέ της…
Στέλιος: Μα γιατί;
Μαρία: Ήξερε μόνο να κλαίει τον πατέρα της.
Αγαμέμνονας: Και πως μπόρεσε να ζήσει;
Γιώργος: Δεν μπόρεσε… (Σιωπή)
Αγαμέμνονας: Συγνώμη… Δεν ήθελα να…
Μαρία: Τίποτα πια δεν μπορεί να με πληγώσει. (Χρόνος.) Ούτε οι φίλοι μου…
Άντρη: Μην το λες αυτό αγάπη μου…
Γιώργος: Δεν πέθανε το χαμόγελο!
Κλεάνθης: Τότε;
Στυλιάνα: Ζει μέσα μας! (Χρόνος) Είναι τα χείλη μας που δεν το θέλουν!
Ραφαέλλα: Είναι τόσο δύσκολο;
Γιώργος: Όχι! Όμως το στόμα μας πρέπει να παραμείνει ανοιχτό. Μόνο εμείς μπορούμε να βγάλουμε την κραυγή της πατρίδας μας.
Στυλιάνα: Είμαστε το στόμα της γης μας.
Γιώργος: Και τα μάτια του μέλλοντος.
Στέλιος: Γιατί να μη γελάσουν τα χείλη μας;
Γιώργος: Γιατί δαμαί, μόνο ο θάνατος είναι ελεύθερος.
Χρήστος: Όλοι οι άλλοι που θεωρούν ότι ζουν ελεύθεροι έχουν ήδη πεθάνει.
Μαρία: Ζούμε μες τους πεθαμένους και θα πεθάνουμε για τους ζωντανούς.
Αγαμέμνονας: Και πως θα ζήσουμε τα νιάτα μας;
Γιώργος: Δεν έχουμε πια νιάτα να ζήσουμε. (Χρόνος) Μας έκλεψαν την αθωότητά μας.
Χρήστος: Αυτό είμαστε τώρα: αθώοι δίχως αθωότητα.
Στυλιάνα: Χείλη δίχως χαμόγελο.
Ραφαέλλα: Όλη μας η ζωή είναι ένα παράπονο.
Μαρία: Όχι όμως ο θάνατός μας.
Στέλιος: Τι θες να πεις;
Μαρία: Ο θάνατος είναι το χαμόγελό μας.
Αγαμέμνονας: Δεν θέλω να πεθάνεις!
Μαρία: Μα εσύ δεν ήθελες να χαμογελώ;
Αγαμέμνονας: Όχι δεν θέλω πια… (Χρόνος)
Θεόδωρος: Ας ζήσουμε ελεύθεροι!
Γιώργος: Μα για να γίνει αυτό κάποιοι πρέπει να πεθάνουν.
Χρήστος: Ποιους θέλεις να πεθάνουν για σένα ;
Θεόδωρος: Κανέναν!
Γιώργος: Τότε πρέπει να το κάνουμε εμείς!
Στέλιος: Μα είμαστε ασήμαντοι.
Χρήστος: Από μόνη της και η πέτρα είναι ασήμαντη.
Μαρία: Όλες μαζί όμως είναι μια εκκλησία.
Γιώργος: Προς το παρόν, είμαστε εικόνες δίχως εκκλησία.
Χρήστος: Ο σταυρός μας είναι το αίμα μας.
Γιώργος: Ας το μοιραστούμε λοιπόν (Χρόνος) Ας γίνουμε σταυραδέρφια! (Χρόνος)
Μαρία: Θέλω το μαχαίρι!
Άντρη: Κι εγώ!
Γιώργος: Όποιοι και να πέσουν στη μάχη, θα ζουν πάντα μέσα μας, στο αίμα μας.
Άντρη: Τώρα κατάλαβα γιατί ακόμα και η γλυκοφιλούσα δεν χαμογελά…
Μαρία: Μες στο βλέμμα του Χριστού βλέπει ήδη τη σταύρωσή του…
Άντρη: Η πληγή της ζωής δεν θέλει χαμόγελα μόνο φιλιά.
Γιώργος: Το γλυκό φιλί της Παναγιάς. (Σιωπή)